เมมนอนเงียบไปท่ามกลางสายลมที่พัดมาปะทะใบหน้า แม้ยังนึกเจ็บแค้นหากแต่ความรู้สึกนั้นกลับเริ่มตีบตันมากขึ้นทุกที เขาอยากเห็นนางเจ็บปวดอย่างที่ที่เขาเคยประสบมันมาแล้วมิใช่หรือ เขาก็เพียงต้องการให้เจ้าฟ้าหญิงต้องทุรนทุรายแต่หาใช่ถึงชีวิต ชายหนุ่มขบกรามก่อนหันไปทางอูฐที่นั่งอยู่และอูฐอีกตัวที่เขาพามันออกมาด้วย
“ขึ้นอูฐเถิด...ข้าจะพาท่านกลับไปที่โอเอซีส”
เมมนอนตัดบทด้วยคำกล่าวสั้นห้วนราวกับไม่สนใจคำท้าทายแม้ภายในจะรู้สึกหนักอึ้ง ร่างสูงใหญ่กำลังจะดึงเชือกให้อูฐลุกขึ้นก็ต้องชะงักและหันขวับกลับมาเมื่อเนเฟอร์ติตีฉวยจังหวะนั้นดึงมีดสั้นออกจากปลอกที่เอวของเขาไปกุมไว้ นัยน์ตาเข้มเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างบางจ่อปลายอาวุธคมกริบไปที่ลำคอ
“เจ้าหญิง! ท่านจะทำอะไร!”
ชายหนุ่มคำรามลั่นด้วยความตกใจที่นางกล้าทำเรื่องไม่คาดฝัน สิ่งใดก็ไม่น่าหวาดหวั่นเท่าดวงพักตร์ที่ฉายความเด็ดเดี่ยวจนน่ากลัว
“ท่านมิยินดีหรือเมมน
