ไร้เสียงตอบจากคนใจแข็งแต่อ้อมแขนนั้นกลับรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ลึกลงไปร่างสูงใหญ่ต้องต่อสู้กับเกราะกั้นขวางตัวเอง ไม่ว่านานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเลือนลืมกลิ่นหอมจากเรือนผมเข้มขลับ ผิวอันอ่อนนุ่มบนเรือนกายแสนละมุนและกำลังจะพ่ายแพ้แก่สายตาวิงวอนคู่นั้น
“แต่ข้าก็ลืมไปว่าท่านมีมายา ทุกอย่างไม่มีอะไร...กลับมาเหมือนเดิม”
เนเฟอร์ติตีตรัสเสียงเศร้าในความสงัดเมื่อพายุพัดผ่าน นางทำราวกับจะตัดพระทัยแต่อีกฝ่ายกลับรั้งร่างนั้นขณะกำลังจะผละออกห่าง
“แล้วท่านเล่า เนเฟอร์ติตี...ท่านเองก็คงตัดสินใจได้ว่าการเดินทางไปฮิตไทต์เพื่อเป็นชายาฮัตตูซิลลิสต์เป็นสิ่งเหมาะควรที่สุดแล้ว”
“ข้าไม่ได้ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น! ข้าเพียงอยากไปให้ไกลจากธีปส์ ไปอยู่ที่ใดก็ได้ที่ข้าจะลืมทุกอย่าง”
“ถ้าเช่นนั้น ท่านลืมสิ่งนี้หรือไม่ เนเฟอร์ติตี!”
พูดจบใบหน้าคร้ามเข้มก็ก้มลงไปหาดวงพักตร์ตกตื่นของเจ้าฟ้าหญิงเมื่อกลีบโอษฐ์ถูกประกบปิดด้วยเร
