สุรเสียงเบาหวิวอย่างเก็บกลั้นความหวั่นหวามไม่อยู่
“เนเฟอร์...สำหรับข้าแล้วมายามิใช่ของกำนัลจากฟาโรห์ นางเป็นเพียงผู้หญิงซึ่งต้องการที่พักพิงและที่พึ่งจากชีวิตทุกข์ยาก”
“นางคงปรนนิบัติท่านเป็นอย่างดี นางคงรักท่านอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึงมอบหัวใจให้ชายที่นางวาดหวัง เพราะข้าเห็นนางติดตามท่านทั้งทิวาราตรี”
“ท่านเฝ้าดูข้ากับมายาเช่นนั้นหรือ?”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่โอเอซีสนั่นกว้างใหญ่ไม่พอให้ข้าหลีกหนีไปไหนต่างหาก ข้าจึงเห็นท่านกับนาง...ทุกวัน...ทุกวัน”
คำตรัสแผ่วลงในตอนท้ายกระตุกหัวใจชายหนุ่มให้รู้สึกว่าที่ผ่านมาใช่แต่เขาจะเย็นชาแต่ยังไม่ปราณีต่อหัวใจของเจ้าฟ้าหญิง มายาคอยติดตามเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันซึ่งในทุกการกระทำของนางคือคำบอกรักหากแต่เขากลับชาเฉย ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าอยากแก้แค้นเนเฟอร์ติตีแต่กลับลบร่องรอยแห่งความห่วงหานางไปไม่ได้สักทีแม้พยายามเท่าใด
“เนเฟอร์...แต่นี้ไปข้าจะเรียกท่านว่
