มายาปรับสีหน้าให้เป็นปกติและเสนอตัวพาเนเฟอร์ติตีกลับที่พัก หลังจากทั้งสองออกไปจากที่นั้นแล้วเชชิจึงหันมาทางเมมนอน
“คราวหลังข้าคงปล่อยให้ผู้มาอยู่ใหม่ไปไหนมาไหนตามลำพังมิได้ นอกเสียจากเจ้าที่ชำนาญทางในทะเลทรายยิ่งกว่าข้าเสียอีก”
“ข้ามิได้เก่งกาจอันใด มันเป็นหน้าที่ที่ข้าต้องช่วยเหลือ มิเช่นนั้นนางอาจไม่โชคดีอย่างครั้งที่แล้ว...ข้าขอตัวก่อน ท่านเชชิ”
เมมนอนเลี่ยงที่จะตอบคำความรู้สึกที่เริ่มกลับด้านทำให้เขาคิดสิ่งตรงกันข้ามกับคำพูด เชชิมองตามเจ้าของไหล่กว้างที่จูงอูฐเดินลับตาไปอย่างกำลังสงสัยก่อนหันไปพูดกับหมอประจำเผ่า
“ข้าชักสงสัยว่าคนพวกนี้มีอะไรที่ยังปิดบังเราอยู่ เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
“พวกเขาล้วนเป็นชาวบ้านธรรมดาที่พลัดหลงเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เท่านั้น”
“เจ้ามันพวกมองโลกในแง่ดี...เคซา...แต่ อืม...ข้าก็ลืมไปว่าคนเป็นหมอย่อมไม่เลือกที่รักมักที่ชังเยี่ยงคนอื่น ๆ แต่ข้าก็จะพลอยสงส
