“ท่านเมมนอน...เจ้าหญิงเนเฟอร์ติตี”
มายารำพึงกับตัวเองด้วยความเจ็บปวด ภาพที่คนทั้งคู่ตระกองกอดและแลกจุมพิตอันดูดดื่มแก่กันราวกับเหล็กแหลมทิ่มแทงนัยน์ตาคู่นั้นที่มองไม่กระพริบ
“ท่านเมมนอน...ในที่สุดท่านก็ตัดใจจากเจ้าหญิงไม่ขาด เป็นไปดั่งที่อังเคเซนามุนว่าไว้จริง ๆ ท่านไม่มีหัวใจไว้รักหญิงใดอีก...นอกจากเนเฟอร์ติตี”
หญิงสาวรำพันกับตัวเองขณะจิกปลายเล็บลงในฝ่ามือจนเลือดซึม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มและไหลลงท่วมหัวใจที่ใกล้ตายเพราะความผิดหวัง มายาเจ็บจุกและอัดอั้นแทบระเบิด เมมนอนมิเคยซาบซึ้งในความดีของนางหรืออย่างไรจึงได้ตอบแทนกลับมาเช่นนี้ ก่อนจะถอยหลังกลับไปก็มีบางอย่างแวบเข้ามาในความคิด...บางอย่างที่นางจะรีรอไม่ได้ก่อนถึงวันพรุ่ง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะดับคบไฟในกระโจมเมื่อโมงยามล่วงเข้าสู่เวลาดึกก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างระหงก้าวเข้ามาพร้อมกาและจอกเล็ก ๆ ในมือ
“มายา...ดึกแล
