ร่างระหงทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงตรงหน้าและกอดพระชานุของเจ้าหญิงไว้ก่อนร้องไห้ออกมา
“อภัยให้มายาด้วยเถิดเพคะ ที่ทำให้ท่านต้องเจ็บปวดพระทัย มายาได้ตกเป็นของท่านเมมนอนตั้งแต่คืนแรกที่ฟาโรห์มีพระบัญชายกหม่อมฉันแก่เขา มันเป็นสิ่งที่หักห้ามได้ยากจริง ๆ เพคะ หม่อมฉันขอสารภาพต่อหน้าพระองค์ว่าหม่อมฉันรักท่านเมมนอนและคงมิอาจรักใครได้อีกแล้ว...อภัยให้หม่อมฉันด้วย...อภัยให้หม่อมฉันด้วย”
มายาคร่ำครวญเพื่อตอกย้ำซ้ำ ๆ จนคนฟังแทบทรุดทั้งยืน เนเฟอร์ติตีรู้สึกราวกับพระทัยสูญสลายหายไปในความมืด ทั้งที่ไม่อยากกรรแสงหากก็มิอาจห้ามหยดน้ำรื้นบนขอบพระนัยนาได้
“เจ้ามิได้ผิดอะไร เหตุใดต้องมาขออภัยข้าด้วยเล่า มายา”
“ข้าผิดที่ทำร้ายหัวใจของพระองค์ เจ้าหญิงก็รู้สึกกับท่านเมมนอนไม่แตกต่างจากข้าใช่หรือไม่เพคะ โอ...องค์หญิง แม้ข้าจะรักท่านเมมนอนมากเพียงใด แต่เพื่อความสุขของพระองค์มายาก็ยินดีหลีกทางให้...แม้ว่า...แม้ว่า...
