และแล้วเมื่อฟ้าเริ่มสางการเดินทางก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ผู้หญิงสองคนบนม้าตัวหนึ่งเหยาะย่างผ่านทิวเขาหินทรายกันดารแห้งแล้ง มีเพียงอาหารและน้ำที่ร่อยหรอลงเมื่อเวลาผันผ่าน กลางวันต้องเดินทางกลางแดดระอุร้อนและพักผ่อนตามหลืบถ้ำยามกลางคืน บางครั้งผ่านไปในที่มีกระดูกสัตว์กองอยู่ก็ให้สลดหดหู่ยิ่งนักหากก็ต้องเดินทางต่อไปแทบไม่ได้พักผ่อนข้ามหุบและเนินเขาที่ทอดยาวไปสุดลูกตา ในรัตติกาลก็ได้ยินเสียงโหยหวนน่ากลัวหนักหนาแม้รู้ว่าเป็นเพียงสายลมพัดผ่านร่องผา หากความมุ่งหวังและกำลังใจก็ยังอยู่ตราบจนแดนดินที่เต็มไปด้วยชะง่อนหินเริ่มหายไป รอบตัวเห็นเพียงสันทรายสีเหลืองกว้างใหญ่ตัดกับฟ้าครามยามอาทิตย์แผดจ้า มายากระโดลงจากหลังม้าและมีสีหน้าเปลี่ยนไป
“มายา...นี่เราอยู่ที่ไหนกัน ข้ามองมิเห็นภูเขาเลย เราพ้นจากธีปส์มาแล้วหรือ?”
เนเฟอร์ติตีตะโกนถามร่างระหงที่เดินย่ำบนพื้นทรายใต้แสงตะวันร้อนแรง มายายกมือขึ้นป้องหน้
