ไอดุตเฝ้ามองความพิโรธดังเพลิงผลาญของจอมกษัตริย์และความทุกข์ตรมตรอมใจของพระมเหสีก่อนเก็บความพึงพอใจที่บุตรของนางหมดสิ้นเสี้ยนหนามเสียได้กลับไปยังตำหนัก และที่นั่นก็พบว่าอังเคเซดามุนรอคอยฟังข่าวด้วยความภิรมย์
“ดูเจ้ามีความสุขเหลือเกินนะลูกแม่”
อังเคเซนามุนเหยียดมุมปากอันเป็นนิสัยประจำตัวของนางไปเสียแล้ว
“นางคงถูไฟพลาญเผาร่างกายจนมอดไหม้ไร้สิ้นแม้แต่ คา จะผ่านประตูแห่งพระเพลิงเข้าสู่ห้องพิพากษา มิมีแม้แต่หัวใจจะให้เทพอนูบิสนำไปชั่งน้ำหนักเทียบกับขนนกกระจอกเทศของเทวีมัต นางจักสูญสลายไปทั้งโลกนี้และโลกหน้า โอ!ท่านแม่…เห็นทีข้าต้องรีบนำเครื่องเซ่นไปบูชาเทวีผู้เป็นพระมารดาที่ประทานพรอันวิเศษให้ข้าเสียแล้ว”
“อังเคเซนามุน..นั่นเจ้าจักไปวิหารเทวีมัตอีกแล้วรึ?”
ไอดุตถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นธิดาของนางเตรียมตังออกนอกตำหนัก อังเคเซนามุนชะงักกึกหากก็เพียงหันมายิ้มกับมารดา
“ข้าไปวิหารเทวีเป็นปกติ
