“องค์หญิงเนเฟอร์ติตีพระธิดาแห่งฟาโรห์รามเสสและเอกอัครมเหสีเนเฟอร์ตารี…ข้ามีนามว่า เคซา เป็นหมอรักษาคนทั่วไปซึ่งครั้งหนึ่งข้าเคยถวายการรักษาพระองค์ตอนที่ยังทรงเยาว์นักและประชวรหนักในเพลานั้น ข้าได้ถวายสร้อยคอเป็นจี้รูปอังค์เล็กๆ ไว้ให้เจ้าหญิงสวมใส่ มันมีแค่อันเดียวเท่านั้นที่ข้าทำมันไว้ติดตัว มันเป็นเครื่องรางที่ช่วยคุ้มครองและทำให้ข้าพบท่านอีกครั้ง”
เจ้าฟ้าหญิงเหมือนนึกได้ก่อนวางพระหัตถ์ลงบนสร้อยพระศอห้อยจี้รูปอังค์เส้นเล็กๆที่ทรงสวมมันไว้ ไม่เคยถอดออกตามความประสงค์ของพระมารดา
“ข้าลืมไปแล้วจริงๆ ว่าข้ามีสร้อยเส้นนี้…แล้วที่นี่ที่ไหน ข้ามาอยู่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มายาล่ะ…ข้าจำได้ว่าข้าพบกับพายุทราย ท่านพบนางหรือไม่ เคซา”
“อย่าทรงตื่นพระทัยพระยะค่ะ….นางปลอดภัยดี ตอนนี้ข้าให้นางพักในกระโจมอีกหลัง ที่นี่เป็นที่อยู่ของชนเผ่าเร่ร่อนในทะเลทราย อยู่ในโอเอซีสที่ใหญ่มากแต่มิได้อยู่ใต้การปกครอง
