พันธะร้ายคุณหมอคลั่งรัก

ปลอบใจเด็กสาว

ตอนที่ 3

ภายในรถยนต์หรูของหมอธันวาที่จอดอยู่หน้าโรงพยาบาล บรรยากาศในรถยังคงอบอวลไปด้วยความตึงเครียด ขวัญรวินทร์ลูกศิษย์สาวที่เขารู้จักมานานเพราะเธอเป็นลูกสาวของเมธี หมอรุ่นพี่ที่ธันวาเคารพรัก กำลังร้องไห้เสียใจ ธันวาโอบกอดปลอบโยนเด็กสาวอย่างอ่อนโยน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของเธอปลุกเร้าสัญชาตญาณบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในใจของเขา ขณะที่มือหนาลูบไล้แผ่นหลังของเธอเบาๆ อย่างไม่ตั้งใจ เขานึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับเมธีว่าจะดูแลขวัญรวินทร์ให้ดีที่สุด

“ไม่เป็นไรนะหนู...ไหน ๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว แต่ยังไงอาหมอก็ยืนยันว่าหนูควรจะแจ้งความนะ”

เด็กสาวไม่ตอบ เธอเอาแต่ร้องไห้ ก่อนที่ขวัญรวินทร์จะผละออกจากอ้อมกอด นายแพทย์หนุ่มก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย

“หอพักหนูอยู่ซอยไหนน้า.. อาหมอจะได้ไปส่งถูก” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“หอพักของหนูอยู่แถว ซอยประเสริฐสุข ค่ะอาหมอ ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก”

“ปีนี้..หนู ไม่ได้อยู่หอพักนักศึกษาแพทย์แล้วเหรอ” ธันวาเลิกคิ้วถาม

“ใช่ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา

“ทำไมล่ะ”

“อีกหน่อยขึ้นเวร หนูจะเหนื่อยเอานะ ยังไงหอในคณะแพทย์ก็สะดวกกว่าเยอะ”

ขวัญรวินทร์เม้มปาก เธอเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบา

“หนู...หนูชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่าค่ะอาหมอ แล้วอีกอย่าง หอในคณะก็เต็มแล้วด้วย หนูเสียสละให้รุ่นน้องดีกว่า” ธันวาถอนหายใจแผ่วเบา ดวงตาคมกริบฉายแววเป็นห่วง

“แต่ดึกๆ ดื่นๆ มันอันตรายนะ ยิ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวด้วย” เขาหยุดพูดชั่วครู่ ก่อนจะมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ

“ถ้ามีอะไรให้ช่วย...หนูบอกอาหมอมาได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ทุกเรื่องเลย ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องชีวิต หรือเรื่องอะไรก็ตาม” เสียงของเขาอ่อนโยนจนขวัญรวินทร์สัมผัสได้ถึงความจริงใจ

“ขอบคุณค่ะอาหมอ”

“แล้ว… คุณแม่เป็นยังไงบ้าง” ธันวาลองถามถึงมารดาของเธอ แต่เพียงแค่เอ่ยถึง ดวงตาคู่สวยของขวัญรวินทร์ก็รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น พยายามกลั้นสะอื้น

ธันวารู้สึกใจหาย เขายื่นมือออกไปอย่างช้าๆ เอื้อมไปสัมผัสที่มือเรียวบางของขวัญรวินทร์เบาๆ ปลายนิ้วของเขาสัมผัสกับผิวที่เย็นเฉียบของเธอ

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าหนู” ธันวาเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน เขารู้ดีว่าสิ่งที่ขวัญรวินทร์เผชิญอยู่ต้องมีอะไรที่ฝังลึกอยู่ในใจมากกว่านั้น

“ถ้าหนูยังไม่พร้อมก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ” ธันวาเสริม พยายามไม่กดดันเธอ

แม้บรรยากาศภายในรถจะเต็มไปด้วยความหดหู่ แต่สายตาของธันวาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชุดนักศึกษาที่ขวัญรวินทร์สวมใส่อยู่ มันช่างดูหล่อแหลมและอันตราย เขาอยากจะพูดเตือนเด็กสาว...แต่เห็นว่าตอนนี้คงจะไม่เหมาะ จึงได้แต่นั่งเงียบ

เสื้อนักศึกษาสีขาวที่รัดติ้วจนเผยให้เห็นร่องรอยของเสื้อชั้นในสีอ่อนที่ซ่อนอยู่ภายใน กระโปรงพลีทสีเข้มที่ความยาวเหนือเข่าขึ้นมาเผยให้เห็นต้นขาอวบเรียวยาวขาวเนียนงดงามรับกับสะโพกอวบกลมกลึง มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้สมาธิในการขับรถของนายแพทย์หนุ่มลดลง เพราะมันเป็นภาพที่น่าดึงดูดใจของเขาเหลือเกิน หุ่นอวบอิ่มสมส่วนของเธอภายใต้ชุดนักศึกษาที่เรียบง่ายยิ่งเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนให้เธอเป็นพิเศษ ธันวาพยายามอย่างหนักที่จะรวบรวมสติทั้งหมดไว้ แล้วหันกลับมาจับพวงมาลัยให้มั่นคง

แต่ทันใดนั้น เสียงฟ้าคำรามกึกก้อง สายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาซัดเข้าใส่กระจกหน้ารถอย่างแรง

“ฝนตกหนักเลยค่ะ...อาหมอ ขับไหวมั้ยคะ” ขวัญรวินทร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของเธอยังคงแฝงไปด้วยความกังวล เพราะทัศนวิสัยข้างหน้าแทบจะเป็นศูนย์

ธันวาจำต้องชะลอความเร็วรถลง และในที่สุดเขาก็จำเป็นต้องจอดรถเทียบฟุตบาตข้างทาง เนื่องจากไม่สามารถขับต่อไปได้ในสภาพอากาศที่ย่ำแย่เช่นนี้

“ไม่ได้แล้ว...ฝืนไปต่ออันตรายเปล่า ๆ “ เขาหันมาบอกเด็กสาว

“คงต้องรอให้ฝนเบากว่านี้อีกหน่อย” เขากล่าวเสริม พลางรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้เปิดใจคุยกับเธออีกครั้ง เรื่องที่เด็กสาวถูกทำร้ายมา เขาอยากให้เธอเปิดใจเพื่อเอาตัวคนผิดมาลงโทษ

แต่ท่ามกลางหยาดฝนที่กระหน่ำลงบนหลังคารถ ก็สร้างบรรยากาศให้ชวนหวาบหวิวสำหรับคนทั้งสองอยู่ไม่น้อย ภายในรถยนต์คันหรูที่จอดนิ่งอยู่ท่ามกลางพายุฝน ธันวาและขวัญรวินทร์นั่งอยู่ข้างกัน ความใกล้ชิดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ทำให้หัวใจของทั้งสองคนเต้นไม่เป็นจังหวะ แรงปรารถนาที่ธันวาพยายามเก็บซ่อนไว้ลึก ๆ กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นในท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนัก

“หนูหนาวใช่มั้ย เดี๋ยวอาหมอเบาแอร์ให้” ธันวาเอ่ยถามเสียงนุ่มเมื่อเห็นเด็กสาวนั่งกอดอก ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ยังคงมีร่องรอยความกังวล ขวัญรวินทร์สวมเพียงเสื้อนักศึกษาบางเบาที่บัดนี้ดูเหมือนจะยิ่งขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างให้เด่นชัดขึ้น

ขวัญรวินทร์ส่ายหน้าช้าๆ แต่ธันวาก็เห็นถึงอาการสั่นเล็กน้อยของเธอ จึงเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มผืนเล็กที่เก็บไว้ในรถคลี่ออกแล้วคลุมให้เธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่นั่นคือการปกปิดสายตาของเขาเองต่างหาก สายตาที่ไม่อาจละจาก เต้านมอวบๆ ของเด็กสาวที่รอดออกมาจากชุดนักศึกษารัดติ้วของเธอ