บทที่ 20
ชื่อเรียก
หลังจากวันนั้นเลน็อกซ์ก็ไม่ได้คุกคามเฌอลินน์อีกเลย เพียงแต่เธอได้เข้าไปทำงานในห้องประธานบ่อยขึ้นและนานขึ้น
วันนี้ก็เช่นกัน...
“เปลี่ยนประเป๋าเหรอ?”
“คะ? ค่ะ” รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ เลน็อกซ์ก็ถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เธอก็ตอบออกไป
“ทำไมถึงเปลี่ยน?”
“อ้อ พ่อกับแม่ส่งกระเป๋าใบใหม่มาให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะค่ะ” เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่แล้วจดจ่อกับงานเอกสารตรงหน้าต่อ
หญิงสาวโตมากพอที่จะไม่สนใจวันเกิดแล้ว เพราะตั้งแต่ย้ายมาทำงานในเมือง ห่างไกลจากคนรู้จัก เรื่องของวันเกิดก็เป็นเรื่องไกลตัวไป จนบางปีเธอก็ลืมด้วยซ้ำ ถ้าไม่ได้คนที่บ้านส่งของขวัญมาให้เธอก็คงลืมมันไปแล้ว
แล้วเฌอลินน์ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อจนเสร็จ ขณะที่เธอกำลังเก็บของอยู่นั้นเลน็อกซ์ก็พูดขึ้นมา
“มานี่ก่อนสิ”
“คะ?” เธอลังเลเล็กน้อยเพราะกลัวว่าเขาจะทำรุนแรงอะไรอีก แต่ว่า... เหตุการณ์ล่าสุดเขาอ่อนโยน
