Crazy U คลั่งรักเลขาคนโปรด

บทที่ 1 ลอบทำร้าย “สวัสดีค่ะ ท่านประธาน” เฌอลินน์กล่าวทักทายเมื่อเลน็อกซ์เดินผ่าน เขาไม่แม้แต่จะทักทายกลับง่ายๆ อย่างการพยักหน้าด้วยซ้ำ ซึ่งในตอนแรกก็ทำเอาเฌอลินน์รู้สึกประหม่าไม่น้อย ทว่าต่อมาก็เคยชินเสียแล้ว เพราะเขาไม่ได้ทำแบบนี้กับเธอคนเดียว แต่ทำกับทุกคนโดยเฉพาะผู้หญิง! จนมีข่าวลือว่าประธานสุดหล่อคนนี้ชอบไม้ป่าเดียวกัน และคนที่เป็นคู่จิ้นของเขาก็คือบอดี้การ์ดที่ติมตามประธานทุกฝีก้าว! สาววายอย่างเฌอลินน์ปลื้มอกปลื้มใจเหลือเกินที่ได้เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิดแบบนี้ เฌอลินน์ทำงานเป็นเลขาให้กับเลน็อกซ์มาสองปีแล้ว ตั้งแต่เธอเรียนจบใหม่ๆ ด้วยความรู้ความสามารถทำให้เธอถูกเลือกในทันที การทำงานของเฌอลินน์อยู่ในระดับไร้ที่ติ เพียงแต่เธอไม่รู้ตัวเพราะเจ้านายของเธอเป็นคนปากหนัก พูดน้อย แต่ถ้ามีเรื่องผิดพลาดล่ะก็เตรียมทำโอทีได้เลย แต่ถึงเขาจะดุ และเย็นชา ทว่างานดีเงินดีแถมสวัสดิการก็ดี นั่นทำให้บริษัทคิงส์ตันยังคงเป็นหนึ่งในห้าอันดับของบริษัทแนวหน้า ที่เหล่ามนุษย์เงินเดือนใฝ่ฝัน หญิงสาวจัดการงานเอกสาร ต่อด้วยรายงานกำหนดการให้กับเลน็อกซ์และตามเขาออกไปนอกสถานที่ตามโอกาส และวันนี้มีงานเลี้ยงตอนเย็นกับผู้ถือหุ้นคนหนึ่ง ซึ่งเฌอลินน์ต้องตามไปเหมือนอย่างทุกที เลน็อกซ์ทักทายแขกในงานพอเป็นพิธี ก่อนจะหายไปจากงานเหมือนอย่างทุกที ส่วนเฌอลินน์ก็พูดคุยกับเพื่อนๆ ที่เป็นเลขาด้วยกัน ก่อนจะปลีกตัวไปคุยกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งทั้งสองกำลังคุยๆ กันอยู่ ระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างสนิทสนมนั้น เฌอลินน์ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งไม่คุ้นหน้าคุ้นตาในงานเลี้ยง จริงอยู่ว่าในงานเลี้ยงย่อมมีคนที่เธอไม่รู้จักอยู่แล้วเช่นบริกรที่คอยบริการ หรืออาจจะเป็นเศรษฐีหน้าใหม่ แต่ที่ทำให้เฌอลินน์อดสงสัยไม่ได้ก็เพราะท่าทางน่าสงสัยของอีกฝ่าย “ขอตัวก่อนนะ” “เดี๋ยวสิ จะไปไหน” ชายหนุ่มพยายามรั้งเธอไว้ แต่คนตัวเล็กก็รวดเร็วเหลือเกิน “เฮ้อ!... เกิดโดนลูกหลงขึ้นมาก็แย่น่ะสิ” หญิงสาวสาวเท้าเดินเร็วไปตามทางที่เห็นว่าผู้ชายน่าสงสัยเดินไป หากเป็นก่อนหน้านี้เฌอลินน์คงไม่เก็บมาสงสัย ทว่าช่วงเดือนที่แล้วมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น ในตอนแรกเฌอลินน์ก็คิดว่ามันคงจะบังเอิญ แต่มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวน่ะสิ กำหนดการถูกสลับจนเฌอลินน์เกือบรายงานผิดพลาด อีกทั้งข้อมูลสำคัญหายไปแต่โชคดีที่เฌอลินน์เป็นคนรอบคอบ เธอสำรองข้อมูลเอาไว้ตลอด และบางครั้งก็เกิดอุบัติเหตุกับเลน็อกซ์เมื่ออยู่ข้างนอกบ่อยๆ เธอไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญแน่ มือเรียวขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาเจมส์ “พี่เจมส์คะ ตอนนี้พี่อยู่กับท่านประธานหรือเปล่าคะ?” (ผมอยู่ห้องพักแขกครับ มีอะไรเหรอครับ?) “แล้วตอนนี้ท่านประธานอยู่ที่ไหนคะ?” (อยู่ชั้นสองห้องรองสุดท้ายนับจากบันได ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น?) เฌอลินน์ไม่อธิบายอะไรเพราะไม่มีเวลาแล้ว เธอรีบตรงไปยังห้องนั้นด้วยสัญชาตญาณ เห็นเลน็อกซ์กำลังคุยกับผู้ลายคนหนึ่งอยู่ตรงระเบียง เมื่อเธอเข้ามาอย่างเสียมารยาทพวกเขาจึงมองมาที่เธอเป็นตาเดียว “เอ่อ ขอโทษค่ะ คือว่า…” ตอนนั้นเองเฌอลินน์ก็ได้เห็นเงาตะคุ่มๆ หญิงสาวรีบวิ่งออกไปแล้วกระโดดเข้ากอดร่างของเลน็อกซ์ จนชายหนุ่มชะงักไป กระสุนปืนเฉียดต้นแขนของหญิงสาว จนเลือดซึมออกมา พร้อมกับร่างของทั้งสองที่ตกจากระเบียง “…!!” สองแขนโอบรัดร่างของเลน็อกซ์เอาไว้แน่น กระทั่งใบหน้าปะทะกับผืนน้ำจนรู้สึกแสบ ตู้ม!! โชคดีแค่ไหนที่ด้านล่างเป็นสระน้ำ ไม่อย่างนั้นพระนางของเราคงตายตั้งแต่ตอนแรก คนตัวเล็กผละออกจากร่างของเลน็อกซ์แล้วแหวกว่ายขึ้นไปด้านบน ทว่าเมื่อโผล่พ้นน้ำแต่กลับไม่เห็นประธานหนุ่มของเธอโผล่ขึ้นมาเลย …คงไม่ใช่ว่าว่ายน้ำไม่เป็นใช่มั้ย?... เฌอลินน์รีบดำน้ำลงไป ก็เห็นว่าเลน็อกซ์ไม่ตะเกียดตะกายด้วยซ้ำ อีกทั้งดวงตาเรียวคมที่มักจะมองมาที่เธออย่างดุดันก็ปิดสนิทไปเสียแล้ว เห็นแบบนั้นเฌอลินน์ก็รีบแหวกว่ายลงไปหาเขา สองมือประกบสองข้างแก้มแล้วแนบริมฝีปากลงไป ส่งลมอุ่นๆ จากในปากของตัวเองเข้าสู่ปากของชายหนุ่ม ถ่ายทอดอากาศเพื่อให้เขาไม่หมดสติไปก่อน เลน็อกซ์ที่ได้ลมหายใจของเฌอลินน์ช่วยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา จากนั้นคนตัวเล็กก็พาคนตัวใหญ่ขึ้นสู่ผิวน้ำ “แค่ก แค่ก!” ชายหนุ่มสำลักน้ำจนหน้าแดง เฌอลินน์พาชายหนุ่มมาเกาะขอบสระ โดยมีเจมส์ที่ทันได้เห็นเหตุการณ์ที่ทั้งคู่ตกลงมาช่วยดึงขึ้น “เกิดอะไรขึ้นครับ บอส?” “…” ชายหนุ่มยังคงเงียบ จ้องมองเฌอลินน์ที่คว้าโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู และก็พบว่ามันดับสนิทเธอจึงทำหน้าเศร้า ท่าทางของเธอราวกับไม่สะทกสะท้านกับบาดแผลที่ได้รับเลย “บอสครับ?” “คนร้ายอยู่ในงาน คงแฝงตัวมากับพวกพนักงาน” “บอสเห็นคนร้ายมั้ยครับ?” “…ชายใส่ชุดสูทสีดำ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มากนัก เพราะชุดสูทสีดำนั้นเป็นเครื่องแบบพื้นฐานที่คนเขาใส่กันทั่วงาน “ช่างเถอะ ยังไงมันก็ต้องโผล่มาอีกแน่ ตอนนี้ไปดูคุณเฌอลิินน์ก่อน” “ครับ? เฮือก! คุณเฌอลินน์” เจมส์รีบเข้าไปดูเฌอลินน์ที่แขนเสื้อมีรอยขาดและรอยเลือดเป็นทางยาว “เกิดอะไรขึ้นครับ?” สาวเจ้าตัวเองก็เพิ่งเห็นว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ ถึงว่าเธอรู้สึกปวดๆ ที่แขน “รีบไปจากที่นี่ก่อนที่จะมีคนสังเกตเห็นเถอะ” “อ่า ครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มถอดเสื้อสูทตัวเองคลุมร่างบอบบางแล้วประคองขึ้น จากนั้นพวกเขาก็รีบเดินไปที่รถอย่างเงียบๆ “มีคนร้ายจ้องจะทำร้ายท่านประธานค่ะ” ทันทีที่ขึ้นมาบนรถเฌอลินน์ก็รีบบอกออกไปทันที “เธอรู้ได้อย่างไร?” นี่เป็นคำถามของเลน็อกซ์ที่ถามด้วยความไม่ไว้วางใจ เพราะการที่เฌอลินน์มาช่วยเขาได้ทันนั้นมันบังเอิญเกินไป ราวกับทุกอย่างถูกวางแผนมาเป็นอย่างดี ให้เขาเชื่อใจเธอที่เสี่ยงชีวิตช่วยเขา “คือ… เมื่อเดือนก่อนมีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นค่ะ” “บางอย่าง? อะไร?” แล้วเฌอลินน์ก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังทั้งหมด “แต่ที่ผ่านมาคุณเฌอลินน์ก็ทำทุกอย่างได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยนะครับ?” “ก็… ฉันตรวจสอบข้อมูลก่อนรายงานประมาณสามชั่วโมงค่ะ แล้วก็เก็บข้อมูลไว้กับตัวตลอดเพราะกลัวว่าจะมีการสับเปลี่ยนหรือหายไป ส่วนข้อมูลสำคัญที่หายเพราะถูกฟอแมต ฉันสำรองข้อมูลเอาไว้ตลอดและบางงานก็ทำใหม่ค่ะ…” เมื่อได้ฟังสิ่งที่เฌอลินน์พูด ชายหนุ่มทั้งสองก็อดทึ่งกับความสามารถของเฌอลินน์ไม่ได้ นอกจากเฌอลินน์จะฉลาด รอบคอบ ไหวพริบดีแล้ว เธอยังมีความสามารถที่เข้าใจและทำงานได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังมีความอดทนเป็นเลิศ หากเป็นพนักงานคนอื่นเจอแบบนี้ที่ต้องทำงานใหม่หลายรอบคงลาออกไปแล้ว แต่เฌอลินน์กลับรับมือได้ดีและทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมมันยังไม่กระทบต่องาน ถึงขนาดที่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้อมูลพวกนั้น แต่ถึงอย่างไรในสายตาของเลน็อกซ์ผู้ไม่เคยไว้ใจผู้ใดก็ยังคงสงสัยเฌอลินน์อยู่ดี “เอาไว้ค่อยคุยทีหลัง ไปโรงพยาบาลก่อน” “ครับบอส” หลังจากเสร็จเรื่องราวที่โรงพยาบาล ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ทว่าแท้จริงแล้วเลน็อกซ์ให้เจมส์ขับรถตามเฌอลินน์จนไปถึงคอนโดของเธอ ระหว่างทางเธอไม่ได้พบกับใคร มีเพียงพูดคุยทางโทรศัพท์ “ส่งคนมาสะกดรอยตามเอาไว้ และสืบเรื่องของเธอมาให้ละเอียด ไม่ใช่ข้อมูลพื้นฐาน แต่เป็นข้อมูลที่ไม่มีใครรู้” “ครับบอส” การช่วยชีวิตเพียงครั้งเดียวไม่ได้ทำให้เลน็อกซ์รู้สึกไว้วางใจเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันสร้างความหวาดระแวงยิ่งกว่าเดิมให้กับชายหนุ่ม และเฝ้าจับตาดูเธอทุกฝีก้าว นี่เป็นครั้งแรกที่เลน็อกซ์ถูกคนอื่นช่วยเอาไว้ คนอื่นที่ไม่ใช่ลูกน้องของเขา อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงที่เขานั้นแสนเกลียดชัง มนุษย์นั้นแสวงหาผลประโยชน์อยู่เสมอ ทุกการกระทำย่อมหวังผล เขาเจอคนแบบนี้มาทั้งชีวิต แม้จะทำเป็นไม่หวังผลอะไร แต่สุดท้ายก็มีสิ่งที่ต้องการอยู่ดี ทว่า… ไม่รู้ทำไมเขาถึงสลัดภาพของเฌอลินน์ที่วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าตื่นตระหนกไม่ได้ อีกทั้งยังสัมผัสแนบแน่นที่ริมฝีปาก… มันยังคงติดอยู่ราวกับเจ้าตัวเพิ่งฝากรอยเอาไว้เมื่อครู่ ทั้งๆ ที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แทนที่จะรังเกียจเหมือนอย่างที่ผ่านมา ครั้งนี้กลับ… ทำให้เลน็อกซ์นึกถึงสัมผัสนั้นด้วยความวุ่นวายใจ