บทที่ 22
เอาใจใส่
“ก็ได้ แต่วันนี้ต้องไปนอนที่บ้านฉัน โอเคมั้ย?”
“ฉันไม่...”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปโรงพยาบาล เลือกเอาระหว่างสองอย่างนี้”
“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ นะคะ นี่มันก็แค่... แค่เครียดนิดหน่อย งานก็มีปัญหา แม่ของฉันก็เข้าโรงพยาบาล ไม่ว่าจะทางไหนก็มีแต่ปัญหามันก็ช่วยไม่ได้ที่จะเครียดนี่คะ!”
เฌอลินน์ไม่ใช่คนที่จะเอ่ยถึงเรื่องทางบ้านขึ้นมาง่ายๆ เธอแทบไม่ใช้อารมณ์เลยด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้กลับต่างออกไป เธอคง... จะเครียดมากจริงๆ
“ขอโทษค่ะ...” และเมื่อรู้ว่าทำผิด เฌอลินน์ก็ขอโทษออกไปทันที...
“แบบนี้ยิ่งปล่อยเอาไว้คนเดียวไม่ได้”
หมับ!
“อ๊ะ!? ท่านประธาน?”
แขนแกร่งโอบอุ้มร่างบอบบางขึ้นมาแล้วพาเดินออกไป สั่งให้เจมส์เก็บข้าวของแล้วตามไปทีหลัง สายตาของพนักงานที่มองมาเป็นตาเดียวทำเอาความเครียดมลายหายไปหมดเหลือเพียงความอับอายเท่านั้น
เธอซุกหน้ากับแผงอกกว้างเพราะไม่กล้าสบตากับเพื่อนพนักงานกระท
