เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ สีหน้าบึ้งเหมือนรำคาญ “เดินให้ไวหน่อย เดินช้าจะอ่อยหนุ่มในสนามบินหรือไง”
อิ่มอุ่นกัดเม้มริมฝีปากแน่นแล้วรีบเดินให้ทันคนขายาว แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินกะทันหันจนร่างเล็กเกือบจะชนกับแผ่นหลังของเขา
“หยุดเดินก็ไม่บอกคุณเหม”
เหมราชหยุดเดินหรี่ตามองตามหญิงนักท่องเที่ยวคนหนึ่งที่กำลังเข็นสัมภาระเดินสวนมา ผู้หญิงคนนั้นโปรยยิ้มแล้วทอดสายตาให้เขา เหมราชส่งยิ้มกรุ้มกริ่มกลับไป แล้วมองตามหลังไป สาวแดนกิมจิคนนั้นอยู่ในเครื่องแต่งกายโทนสีฟ้าสั้นจู๋ สวมใส่รองเท้าผ้าใบเมทัลลิก เขามองตามอย่างสนอกสนใจ
ร่างสูงต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกตัวว่าใครบางคนกำลังมองจ้องเขาเช่นกัน “คุณเหมคะ ไม่เดินไปขอเบอร์เขาเลยล่ะ”
เขาก้มลงมองอิ่มอุ่นที่แต่งตัวเป็นสาวเต็มตัวแบบนี้ก็ไม่ได้สวยน้อยกว่าสาวแดนกิมจิที่เดินจากไปสักเท่าไร
“เธอหึงฉันเหรอ”
ร่างเล็กรีบปฏิเสธพัลวัน “เปล่าค่ะ อิ่มไม่ได้หึงคุณเหม แต่อิ่มอาย
