พอรถสปอร์ตคันหรูสีขาวมุกแล่นปราดเข้ามาจอดยังรีสอร์ตไร่ชาเหนือฟ้า ไม่ทันจะดับเครื่องยนต์ ร่างเล็กก็ถลันลงมา แล้วปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่กลืนกินลงไปในท้องควบรวมกับน้ำย่อยออกมา
“อะไรวะ แค่มองก็ท้องแล้ว เออ...ดีโว้ย งานเสร็จไวทันใจแม่” เหมราชมองอิ่มอุ่นที่เขาพาขับรถกลับมาถึงไร่ชา นี่ผ่านมาแค่พันกว่าโค้งเท่านั้นก็ออกอาการโอ้กอ้ากเสียแล้ว
เขากำลังจะเดินไปดูเธอเสียหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าใจร้าย พลางหันไปหยิบขวดน้ำดื่มในรถ ตั้งใจจะเอาไปให้อิ่มอุ่น แต่ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน
“ป้อเลี้ยง ป้อเลี้ยง”
เสียงใส ๆ ดังมาจากเนินเขาขั้นบันไดที่ปลูกไร่ชาอู่หลงจนเขียวไปทั้งเนินเขา แหงนคอมองขึ้นไปคือพุ่มชาที่มีบ้านดินปลูกสลับเรียงลดหลั่นกัน หญิงสาวที่เขาคุ้นเคย เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยมาที่นี่บ่อยกำลังเดินลงมา
“ชมออน!”
ซวยแล้ว
“ป้อเลี้ยงเหม กลับมาแล้วก่าเจ้า” เธอส่งยิ้มหวานมาแต่ไกล ทักทายด้วยภาษาถิ่นอย่างไม่บ่อยนักท
