“อะไรกันคะเหม พูดแบบนี้หมายความว่าวันนี้คุณไม่ว่างเหรอคะ เป็นถึงเจ้าของไร่ ทำไมต้องลดตัวไปสอนงานเองคะ ให้คนอื่นสอนก็ได้นี่”
เสียงชมออนออดอ้อนหวานแว่ว ขยับตัวตามร่างสูงใหญ่ของเหมราชไวเท่าความคิด จนเขารู้สึกรำคาญหญิงสาวขึ้นมาตงิด ๆ ไม่รู้จะเกาะอะไรนักหนา
“ไม่ได้ เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ต้องสอนเอง” น้ำเสียงของเหมราชบ่งบอกว่าไม่อยากคุยด้วย แล้วหันหนีไปสนใจอิ่มอุ่น “อยู่ไร่นี้ต้องอดทน เข้าใจไหม ต้องหัดเรียนรู้งาน ไม่ขยัน ฉันไล่ออก”
“ค่ะ” ร่างเล็กตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ เสียงติดสะบัดเล็ก ๆ
เหมราชแกะมือชมออนออกเพราะหญิงสาวไม่ยอมปล่อยสักที เมื่อแกะหลุดก็พยายามใช้น้ำเสียงเป็นปกติ ไม่บ่งบอกว่ารำคาญหรือหงุดหงิดใจแต่อย่างใด
“ชมกลับไปก่อนนะครับ วันนี้ผมไม่ว่าง ผมจะพาอิ่มอุ่นไปเรียนรู้งาน งานของผมยุ่งมาก ชมเข้าใจนะ ถ้าว่าง ผมจะแวะไปหาที่ร้าน แต่ตอนนี้คุณกลับไปก่อน”
“รอให้เหมว่าง ชมคงเป็นใบชาขาดน้ำพอดี” ริมฝี
