เหมราชหยุดเดิน ดวงตาฉายแววไม่สบอารมณ์มองดูหน้าลูกน้องเขม็ง “อยากรู้ไปทำไม แต่ไปบอกคนงานชายทั้งไร่ด้วยว่า ถ้าเข้าใกล้ไล่ออก มองมากตัดเงินเดือน”
เท่านั้นกำปอก็ไม่กล้าปริปากเอ่ยอะไรอีกเลย บอกแบบนี้ใครจะกล้าเข้าใกล้ ได้แต่หันกลับมาชำเลืองมองร่างเล็กที่พยายามเดินตามพวกตนให้ทันอย่างเห็นใจ
เหมราชแอบสงสารหญิงสาวไม่น้อย คนไม่เคยอยู่บนเขาบนดอยย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา แต่พอสภาพร่างกายปรับจนเข้าที่ การเดินขึ้นลงวันละหลายรอบก็ไม่ใช่ปัญหา แล้วยังเป็นการออกกำลังกายไปในตัวอีกด้วย
อิ่มอุ่นหยุดนั่งพักเมื่อรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เหนื่อยเหลือเกิน แม้จะเห็นตัวบ้านอยู่อีกไม่ไกลแต่ขาก็เริ่มลากแล้ว
“ตายแน่ แบบนี้ จะลงจากบ้านที ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการเดินเนี่ย”
คนย่างสามขุมกลับลงมาหา ทำหน้าดุใส่ทันทีที่มาถึง “เดินไม่ไหว งั้นฉันอุ้มเธอไปก็แล้วกัน”
"ว้าย!!"
ขาดคำร่างเล็กก็ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนยกขึ้น อิ่มอุ่นซบ
