เสียงหัวเราะในลำคอแว่วให้ได้ยินก่อนร่างกายกำยำดึงร่างเล็กกลับมาหา กลิ่นกายชุ่มเหงื่อ ไม่เหม็นแต่กลับกลายเป็นกลิ่นที่มีพลังบางอย่างกระจายโอบล้อมตัวเธอเอาไว้
“โกหกฉันใช่ไหม ยัยเด็กเลี้ยงแกะ เธอไม่ได้มีประจำเดือน”
“คุณเหมรู้ได้ไง เรื่องของผู้หญิง”
แววตาจับผิดมองจ้องเธออย่างคนรู้ลึกรู้จริง “งั้นขอพิสูจน์หน่อย ถ้าเห็นด้วยตาว่าเธอไม่ได้หลอกฉันก็จะเชื่อ”
มือหนาทั้งสองข้างตะปบเข้าที่สองข้างของชุดนอนแล้วรั้งดึงมันขึ้นมา ก่อนจะสอดมืดกร้านหนาเข้าไปสัมผัสเพียงผ่าน ๆ อย่างรวดเร็ว
นัยน์ตาสีดำราวกับนัยน์ตากวางผงะอย่างตื่นตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำจาบจ้วงแบบนี้ “คุณเหม!”
“ไม่ได้ใส่ หมายถึง เธอไม่ได้เป็น งั้นก่อนที่จะกินข้าว ฉันพาเธอไปกินอะไรรองท้องก่อนดีไหม”
ร่างเล็กในอ้อมกอดแข็งแรงดิ้นเอาตัวรอดเร่า ๆ “ไม่เอาค่ะ อิ่มหิวข้าวค่ะคุณเหม”
“หิวก็จะให้กิน กินเนื้อโคแก่ เคยได้ยินไหมกินเด็กเป็นอมตะ กินแก่ก
