“สาบความฮัก ต๋ำหมู่นี้เป๋นหยังสาบกลิ่นความฮักแต๊ว่า” เป็นกำปอคนงานที่ไร่ชาแห่งนี้เอ่ยขึ้น ทำลายบรรยากาศหอมหวลไปหมดสิ้น
“นายล้อฉัน? เพื่อนเล่นเหรอ”
กำปอยิ้มแหย ก้มหน้างุด ๆ และเดินจากไป เขาเดินมาดูความเรียบร้อยที่หน้ารีสอร์ต และกำลังจะออกไปรับพ่อเลี้ยงเหมราช เพราะรถของทางไร่ที่ขับไปรับพ่อเลี้ยงเกิดเสียระหว่างทาง แต่เมื่อครู่พ่อเลี้ยงโทร.มาบอกเขาว่า ไม่ต้องไปรับแล้ว เกรงว่าขับออกไปดึก ๆ จะเกิดอันตราย เดี๋ยวตอนเช้าเพื่อนของพ่อเลี้ยงจะพามาส่งที่ไร่
ส่วนปลัดจิรายุก็ขึ้นรถขับออกไป พยายามระงับอารมณ์ขุ่นมัวจากคำพูดเล่นหัวของกำปอ เขาต้องอารมณ์ดีเข้าไว้ พรุ่งนี้เช้าจะได้มารับอิ่มอุ่นด้วยสีหน้าสดชื่นแจ่มใส
อิ่มอุ่นอาบน้ำเรียบร้อยหญิงสาวชะเง้อดูที่ประตูหลายครั้งก่อนเดินไปเปิดเพื่อออกไปรับลมหนาว เส้นทางที่ทอดยาวลงไปถึงด้านล่างไร้วี่แววของเหมราช
“บังคับให้คนอื่นกลับบ้าน แต่ตัวเองเถลไถลอยู่ที่ไหน เ
