“น่ารักไหม ก็เอ่อ...หน้าตาก็พอได้ครับแม่ แต่ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจจะรีบไล่กลับบ้านไปเลย”
“ให้มันน้อยหน่อยเถอะตาเหม เยอะจริง ๆ นะลูก วันนี้คุยเรื่องหนูอิ่ม แล้วห้ามวางสายหนีแม่อีกนะ”
“อะไรอีกครับแม่ จะคุยอะไรเรื่องยัยหนูอิ่ม รับก็รับมาแล้ว กำลังทำใจรับไว้เป็นเมีย จะเอาไงกับผมอีก”
“แกจำได้ไหม เรื่องที่แกรู้สึกผิดกับแม่ที่สุดคือเรื่องอะไร?”
คิดมาถึงตรงนี้เหมราชแววตาหม่นเศร้าลง มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อสามปีก่อน แม่ของเขาเดินทางไปเที่ยวที่เกาะแห่งหนึ่งกับเพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่ ประถมฯ มัธยมฯ ที่ยังคบหากันมาหลายสิบปีที่จังหวัดชลบุรี ครั้งนั้นเอง เขาก็พาสาวสวยคนหนึ่งไปกินกันนอกสถานที่ เพราะเธออยากไปเที่ยวที่ประเทศเกาหลี เขาเห็นว่าไปแล้วคุ้ม ได้กินแม่สาวคนนั้นอิ่มแน่เลยพาไป
“จำได้ครับเรื่องที่แม่รถชนแล้วแม่ต้องนอนโรงพยาบาลหลายวัน อาการหนักมาก ขยับตัวไม่ได้ แล้วผมก็ไปเกาหลี ทิ้งให้แม่นอนโรงพยาบาลคนเดีย
