“ไม่เป็นไร เด็กดีของพี่เหม” เขาปลอบใจแล้วก้มลงฝังจุมพิตที่ไหล่เปลือย ซุกซบดูดซับความหอมหวานราวกับเรียกร้องเป็นของขวัญก่อนที่เขาจะส่งของกำนัลชิ้นใหญ่แลกเปลี่ยนกับเธอ
อิ่มอุ่นเม้มริมฝีปากแน่น หลับตาปี๋ แต่รสสัมผัสที่ได้รับเข้มข้นจัดจ้าน จนร่างเล็กสะท้านสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ขยับเข้าหามาทางด้านหลังอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่มีนักพยากรณ์อากาศประกาศว่าเวลานี้เหนือไร่ชากว้างมหาศาลกำลังมีพายุบุกเข้าโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง แล้วยังไร้ท่าทีจะสงบ
แม้ว่าคนตัวใหญ่จะพยายามถนอมร่างน้อย แต่เพราะอิ่มอุ่นยังสดใหม่เหลือเกิน เส้นทางแห่งนี้มีเขาค้นพบเป็นคนแรก หลายครั้งที่เธอเผลอกรีดร้องและสะดุ้ง เขาก็จะหยุดแล้วกระซิบเสียงแหบพร่าปลอบใจ
“หายใจลึก ๆ นะที่รัก เดี๋ยวสักพักก็ดีขึ้น”
เขาเข้าหาเธอช้าลงแต่เนิบนาบไม่หยุด ลึกล้ำจนสุดเส้นทาง ร่างเล็กกระตุกครางเสียงสั่น ปลายเท้าจิกพื้นไว้แน่น มือเล็กเกาะเคาน์เตอร์ปูนเ
