“ปล่อยอิ่มลงค่ะคุณเหม”
เขายอมปล่อยเมียลงตามคำขอที่หน้าเคาน์เตอร์ ปล่อยลงแต่ไม่ปล่อยออกจากห้องน้ำตอนนี้แน่นอน พอเท้าเล็กแตะพื้นได้ สองแขนก็เท้าไปด้านหลังเมื่อเขาผลักเธอให้ติดเคาน์เตอร์เบา ๆ แผ่นหลังบางสัมผัสกับความเย็นชื้นของเคาน์เตอร์หน้ากระจกบานใหญ่
สายตาของคนที่อุ้มมาสร้างความรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ให้พลันผุดขึ้นในหัวใจ ยิ่งจับจ้องดวงหน้าเธอเขม็งราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเขากำลังเริ่มสอนบทเรียนบทต่อไปให้เธอเตรียมตัว อิ่มอุ่นก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอมันช่างไร้เรี่ยวแรง
“คุณเหมมองอิ่มแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณเหมจะกินอิ่มในนี้ ในห้องน้ำ”
เหมราชไม่ได้พูดพล่าม ที่จริงแล้วเขาเป็นคนชอบลงมือทำมากกว่าพูด แต่จะพูดเก่ง หยอดเก่งสำหรับคนแค่บางคน
ร่างสูงย่อตัวลงไปคุกเข่า แหงนใบหน้าคร้ามคมขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนห่อไหล่หน้าซีดเหมือนรู้ชะตากรรม ดวงตาตระหนกจ้องเขากลับด้วยความตกใจ
“คุณเหมจะทำแบบที่อิ่มคิดจริง ๆ”
