อิ่มอุ่นหน้าแดงเมื่อเขาเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ สายตาคู่งามมองเข้าไปในตะกร้าหวาย เห็นผ้าปูที่นอนที่มีรอยหยดเลือดเปื้อนอยู่สองจุด นั่นคือเครื่องพิสูจน์แล้วว่าเขากับเธอคือสามีภรรยากันแล้วในชีวิตจริง ร่างเล็กรีบลุกจากเก้าอี้ดึงขอบตะกร้าเอาไว้
“คุณเหมไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวอิ่มจะซักเอง งานแบบนี้...”
“งานแบบนี้สามีก็ทำได้ อิ่มกินข้าวต่อเถอะ แต่ถ้ามีพลังเหลือ อิ่มไม่ต้องช่วยพี่ซักผ้า แต่ว่า...” แววตาคู่วาวโรจน์กวาดมองร่างเล็กแฝงไปด้วยอารมณ์อันซับซ้อน “เก็บแรงไปทำอย่างอื่นกันดีกว่า”
อิ่มอุ่นรีบปล่อยมือขาวที่เกาะขอบตะกร้า “ก็ได้ค่ะ งั้นคุณเหมไปซักผ้า อิ่มกินข้าวต้มต่อนะคะ”
เหมราชยักคิ้วหลิ่วตาให้เมีย ถึงเขาต้องการมากแค่ไหนแต่คงไม่กล้าทำซ้ำอีกรอบ เพราะตอนที่เขาเช็ดตัวให้อิ่มอุ่น แค่เห็นความบวมเป่งบริเวณนั้นก็รู้สึกผิดแล้ว เขาทำให้เมียเจ็บมากแค่ไหน ต่อไปต้องระวังมากกว่านี้
เขาคล้อยหลังไปแล้ว คนใบหน้าซีดเหม
