8
1236 คำ
คนในห้องน้ำสบถเบา ๆ แต่ใส่เสร็จแล้ว นังเด็กบ้า เห็นฉันปัญญาอ่อนหรือไงจะได้เอาขาใส่นอกกางเกง
เสียงเจื้อยแจ้วดังมาต่อเนื่อง “ด้านที่มีเชือกจะต้องอยู่ด้านหลังนะคะ แล้วคุณเหมก็พับเอาเอวกางเกงทั้งสองด้านเข้าหากัน กะให้พอดีตัว ใส่แล้วไม่อึดอัด หรือหลวมเกินไป ทีนี้ขั้นตอนสุดท้ายคือดึงเชือกจากด้านหลังมาผูกไว้ด้านหน้า เท่านี้ก็เสร็จแล้วค่ะ”
“อ้อ!” เขาทำตามแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะส่งเสียงกลับมา “เข้าใจแล้วในทางทฤษฎี แต่ทางปฏิบัติ พอฉันผูกแล้วมันยังรู้สึกว่าหลวม เดินไม่ถนัดเลย เธอช่วยมามัดให้ฉันทีสิ”
อิ่มอุ่นที่นั่งหน้านิ่วอยู่รู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ แล้วนัยน์ตาคู่สวยก็ฉายประกายมีความหวังเมื่อใครบางคนก้าวเข้ามาในบ้าน
ประตูไม้บานใหญ่ถูกเคาะติดกันสามครั้ง คนเรียกพยายามใจเย็นลงเพื่อคุมเกมนี้ให้ได้ เพราะเวลานี้เธอไม่มีอะไรที่จะไปต่อกรกับเขาได้เลย
“คุณเหม คุณเหมคะ ใส่ไม่ได้ใช่ไหม อิ่มมาช่วยค่ะ เปิดประตูสิคะ”
“เออ พูดคะ ขา แบบนี้เข้าหูหน่อย ถ้าพูดจาดี ๆ แบบนี้แต่ทีแรกก็จบไปแล้ว” คำว่าจบในความหมายของเขาคือมาเจอเธอแล้วหากตกลงกันได้ เขาจะขับรถกลับออกไป แล้วจะขอร้องมารดาให้เธอและคนงานอยู่กันตามวิถีเดิม ๆ
“ค่ะ เปิดประตูสิคะ”
เหมราชยิ้มกริ่มก่อนเปิดประตูห้องน้ำ มือใหญ่กระตุกเชือกผูกใหม่ให้หลวม ๆ เข้าไว้เหมือนคนใส่ไม่เป็น แล้วคลี่ยิ้มมุมปาก เปิดประตูห้องน้ำให้อ้าออกกว้างเดินออกมาโชว์ตัว
อิ่มอุ่นจ้องค้าง เขาแต่งตัวแบบนี้ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดลง ดูน่ามองดีอีกต่างหาก ถ้าเขาย้ายมาอยู่แถวนี้ สาว ๆ ในละแวกนี้คงได้วนเวียนหิ้วปิ่นโตของกินมาฝากกันไม่ขาดเป็นแน่แท้
เหมราชผงะ เมื่อสายตาวิบวับเจ้าเล่ห์ที่กำลังหาทางเล่นงานคืนแม่ตัวแสบมองเห็นชายร่างบึกบึน ตัวใหญ่ ผิวคล้ำแดด แต่ส่งยิ้มฟันขาวมาให้จึงรีบถาม
“นี่ใคร” คิดว่าเธอคงหาคนมาทุบหัวเขาแล้วถีบลงบ่อ
“คนงานที่นี่ค่ะ”
ส่วนหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างลูกน้องที่อิมพอร์ตตรงมาจากประเทศเพื่อนบ้านกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงใส
“เขาชื่อวิลเลียม” แล้วรีบบอกลูกน้อง “ไหว้คุณเหมสิ คุณเหมเขาจะมาเป็นเจ้านายใหม่ของนาย”
“วิลเลียม!”
ใบหน้าเหี้ยมเกรียม ร่างสูงใหญ่โตจนน่าเกรงขามราวกับนักมวยปล้ำของคนงานหนุ่มชาวเขมรดูขัดกับชื่อฝรั่งชอบกล
“เกิดมาก็ชื่อแบบนี้เลยเหรอ” เหมราชถามตามความรู้สึกตรง ๆ
“เปล่าครับ เดิมชื่อ อิน สง เซิม แต่คุณอิ่มบอกว่าเรียกยาก เลยเรียกผมว่าวิลเลียม”
เหมราชแทบจะหลุดขำออกมาแต่ยังวางเฉย ใบหน้าราบเรียบ ก่อนหันไปมองคนตัวเล็กแล้วลอบกระทบกระเทียบ
“ตั้งชื่อ ได้...”
เขาก็อยากพูดออกไปทั้งประโยคว่าตั้งชื่อได้ไม่ดูหน้าลูกน้องเลย แต่ถ้าพูดแบบนั้น นายวิลเลียมอะไรนี่มันโกรธ เสยหมัดใส่คางเขาล่ะ ยังไงมาต่างถิ่น เขาควรสงบปากสงบคำไว้ก่อน
“ก็ดีนะ วิลเลียม จำง่ายดี”
“สวัสดีครับคุณเหม ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณเหมมีอะไรก็เรียกใช้ผมได้เสมอ” วิลเลียมเป็นชาวเขมรแต่พูดภาษาไทยได้ชัดเจนเพราะทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว
เหมราชยกมือรับไหว้คนงานหน้าเหี้ยมที่ไหว้เขาก่อน จึงทำให้เชือกกางเกงที่ผ่อนเอาไว้หลวมมันเกิดจะร่วงหล่นไปกองกับพื้น เกือบโชว์ตัวตนออกมาแล้วหากเขาไม่จับขอบกางเกงเอาไว้ทัน
“วิลเลียม ช่วยคุณเหมใส่กางเกงเลหน่อย เขาใส่กางเกงแบบคนบ้านเราไม่เป็น เอาให้แน่น อย่าให้หลุดนะ”
อิ่มอุ่นสั่งลูกน้อง ดวงหน้าหวานมีรอยยิ้มสะใจปนมาในที แต่กลับไม่กล้าสบสายตากระชากวิญญาณของใครบางคน ส่วนเหมราชรีบยกมือปรามชายร่างใหญ่ที่ใส่กางเกงเลสีม่วงเข้มกับเสื้อกล้ามตัวใหญ่สีขาว สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวเก่า ๆ สีเขียวตุ่นเอาไว้
“ไม่ต้องแล้ว ขอบใจมากวิลเลียม ฉันจัดการเองได้”
เขาหายกลับเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึงหนึ่งนาทีแล้วกลับออกมาใหม่ในชุดกางเกงเลตัวเดิมที่ผูกไว้แน่นหนาไม่หลุดออกมาง่าย ๆ อย่างแน่นอน
อิ่มอุ่นเห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยดีรู้สึกสบายตาขึ้น
ไหนว่าใส่ไม่เป็น กะล่อนนี่หว่า
สายตาวิลเลียมลอบชำเลืองมองพ่อเลี้ยงเหมราช เธอก็อ่านออกว่าลูกน้องคิดอะไรอยู่ในใจ แต่คนงานที่นี่รู้ตัวกันหมดแล้วว่าเวลานี้กิจการกำลังถูกเทกโอเวอร์ เจ้าของใหม่เป็นพ่อเลี้ยงไร่ชา แล้วยินดีให้คนงานทุกคนทำงานต่อไป แต่ทุกอย่างต่อไปจะขึ้นตรงกับเหมราช
“ไม่ต้องมองแบบนี้เลยวิลเลียม เขาแค่มาพักที่นี่ พรุ่งนี้เตรียมตัวกันแล้วใช่ไหม ติดต่อพวกตีอวนอย่าให้พลาด แล้วบอกให้พวกเขาเช็กรถอ๊อกฯ ให้พร้อม ห้ามเครื่องเสีย ถ้าปลาตาย กุ้งตาย เดี๋ยวสะพานปลากดราคาได้อีก”
“เข้าใจแล้วครับคุณอิ่ม ผมจะมาบอกว่าเขาจะเริ่มตีอวนกันตอนตีสามคืนนี้”
อิ่มอุ่นพยักหน้ารับรู้ เธอก็เตรียมเบิกเงินสดมาจ่ายค่าแรงแล้ว พรุ่งนี้เช้ามืด รถกระบะเสริมแหนบคงมาจอดรอรับปลาสด กุ้งขาวเป็น ๆ จากบ่อเพื่อไปส่งสะพานปลาเรียงกันเป็นสิบคัน
คนงานหนุ่มร่างใหญ่กำลังหันกลับออกไปจากบ้าน เพราะปกติถ้าไม่มีเรื่องอะไร เขาก็ไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามบริเวณบ้านหลังใหญ่นี้ ถึงเจ้านายเก่าของเขาจะตายลงไปแล้ว แต่ทุกคนก็ให้ความเคารพเกรงใจคุณอิ่มอุ่น ที่สำคัญ คนในละแวกนี้รู้ดีว่าอิ่มอุ่นยิงปืนแม่นไม่แพ้พ่อ
ล่าสุดก็แจกลูกปืนถากขาขวาให้คนที่ย่องแอบมาขโมยกุ้งในยามวิกาลไปเมื่อสองเดือนก่อน แต่หัวขโมยคงไม่กล้าแล่นไปฟ้องเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าถูกเจ้าของบ่อยิงขู่แล้วแฉลบไปถากขา ก็เพราะมีความผิดในฐานเข้ามาลักขโมย
พอเห็นว่าลูกน้องจะกลับออกไป อิ่มอุ่นก็ใจหายวาบ เธอไม่อยากอยู่กับเหมราชสองต่อสอง ครั้นจะชวนให้วิลเลียมนั่งคุยเป็นเพื่อนก่อน แต่ถ้าทำแบบนั้นยิ่งส่อพิรุธให้เหมราชได้ใจ เขาจะรู้ว่าเธอกลัวเขา
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป” เป็นเสียงเข้มของเหมราชที่เรียกวิลเลียมไว้ “วิลเลียม ที่นี่มีคนงานทั้งหมดกี่คน”
คนงานร่างใหญ่หันมาตอบเจ้านายคนใหม่ ที่ดูท่าทางแล้วท่าทางจะดุเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน “สามสิบคนครับนาย”
“พรุ่งนี้เช้าเสร็จงานแล้ว บอกคนงานทั้งหมดให้มาพบฉันที่นี่”
เหมราชสั่งงานดูเฉียบขาด แม้แต่ลูกน้องของเธอยังไม่กล้าปริปากอะไรนอกจากก้มหน้าแล้วรับคำว่าครับ ก่อนจะเดินออกไป
- ผู้เขียน
