“คุณเหม!”
เหมราชจ้องมองดวงหน้าขาวผุดผาดราวดอกไม้แรกแย้ม สีหน้าที่เรียบเฉยยื่นเข้ามาใกล้ทำให้อิ่มอุ่นถอยไปอีกสองก้าว
“ที่จะหนีบเธอกลับไปไร่ชา ไม่ใช่เสน่หา อย่าหลงตัวเอง ก็แค่...เอาตัวไปใช้งาน พอฉันคิดว่าพอมีกำไรขึ้นมาบ้างอาจพิจารณาอีกทีว่าจะทำตามที่เธอขอดีหรือเปล่า เรื่องให้เธอกลับมาอยู่ที่นี่”
“คุณเหม!” อิ่มอุ่นเรียกเขาด้วยน้ำเสียงตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายถึงปานนี้ เขาไม่ยอมขาดทุนจริง ๆ จะเอาทั้งต้นทั้งดอก
“เรียกชื่ออยู่ได้ กลัวลืมชื่อผัวหรือไงจ๊ะ แต่เรียกเสียงดังแบบนี้ฉันไม่ชอบหรอก มันรำคาญหู ฉันชอบแบบ...”
แกล้งเด็กนี่มันสนุกดี ยิ่งเห็นสายตาเกลียดชังแกมหวาดกลัวก็ยิ่งมันเขี้ยว อยากจะแกล้งอิ่มอุ่นมากขึ้น
“ฉันชอบให้สาว ๆ เรียกฉันด้วยเสียงหวาน ๆ ว่า 'คุณเหมขา' เบา ๆ จะเป็นเมียฉัน เธอต้องหัดพูดเอาไว้นะ”
คนบ้า หน้าไม่อาย
ยิ่งก้มเข้าไปใกล้ เขาก็ยิ่งได้กลิ่นหอมเนื้อสาวจาง ๆ กลิ่นมันหอมคล
