โดมินิกคาดโทษไว้ก่อนตั้งแต่ยังไม่เฉลยอะไรออกมา พบขวัญยิ่งฟังก็ยิ่งหน้าซีด เห็นโดมินิกปลดกระดุมคอเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ใส่ทำงาน และพับแขนเสื้อทรุดตัวลงบนโซฟา แล้วคว้าร่างเล็กกว่ามากขึ้นมานั่งบนตักในขณะทีมือใหญ่นั้นกำลังไล้วนไปบนหน้าท้องแบนราบ
“ผมพร้อมจะเคลียร์ คุณล่ะเตรียมพร้อมจะเพลียหลังจากนี้หรือยัง”
พบขวัญหันไปตวาดแว้ดแล้วพยายามจะหยิกขา “ฉันพร้อมจะเคลียร์ แต่คุณช่วยกรุณาเอามือที่กำลังเขี่ยหน้าท้องฉันออกไปทีสิคะ มันน่าเกลียดเดี๋ยวใครเดินผ่านมาเห็นเข้า ปล่อยสิ” พบขวัญดันมือเขาออก แต่พ่อลูกอ่อนจอมกะล่อนไม่ได้สะทกสะท้าน “คนอะไรหน้ามึน” พบขวัญค่อนเบาๆ
“ถ้าขวัญกลัวใครมาเห็น งั้นผมไม่ทำตรงนี้ก็ได้ผมก็ลืมไปว่าขวัญขี้อาย เราไปเคลียร์กันในห้องดีกว่า” ร่างสูงพูดจบก็อุ้มพบขวัญตัวลอย แล้วเดินไปตามพื้นพรมยาวสู่ห้องนอนของตน
“ไม่ไปนะ ฉันรู้คุณจะพาไปไหน แบบนี้คงไม่ได้เคลียร์ ฉันคงเพลียไปก่อนคุยกันจบ ปล่อ
