หลังมื้อเช้าผ่านพ้นไป ทุกคนก็พากันมานั่งรวมตัวที่ห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะและบทสนทนาอย่างเป็นกันเองนั้นสร้างบรรยากาศอบอุ่นเหมือนคนในครอบครัวกำลังนั่งล้อมวงคุยกัน
ตลอดยี่สิบนาทีที่นั่งอยู่ตรงนี้ พิชชาทำตัวกลมกลืน และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะกลายเป็นลูกรักของคุณนายมยุรีไปแล้ว
ธนานั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว กอดอกแน่นพลางถอนหายใจเบา ๆ เพราะตั้งแต่ที่เข้ามานั่งก็ไม่มีใครหันมาชวนคุยหรือแม้แต่เหลือบมอง จนเขาคิดจะลุกหนีออกไปสูดอากาศให้จิตใจปลอดโปร่งแล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่
แต่จังหวะที่กำลังยันตัวลุกก็ต้องทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม เมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาเกริ่นนำ
“จริง ๆ ช่วงนี้ป้ามีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย...” มยุรีเอ่ยเสียงแผ่วเบา ริมฝีปากคล้ายจะแตะรอยยิ้ม แต่กลับฝืนไว้ไม่อยู่ สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม
“เรื่องอะไรคะ?” พิชชาเอ่ยถาม ดวงตากลมโตวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นแววหม่นในดวงตาของหญิงวัยกลางคน
“หลว
