พันธะรักคุณหมอแสนร้าย

จุดเริ่มต้น...2

"เล่นตัวเอง จะได้เจ็บน้อยสุดหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมทั้งถือวิสาสะประคองร่างอุ้ยอ้ายให้ลุกขึ้นยืน แม้ว่าหญิงสาวจะปฏิเสธความช่วยเหลือ แต่เขาก็ยังพยายามประคองเธอลุกขึ้นยืนจนได้ พร้อมทั้งปัดเศษดินเศษฝุ่นที่ติดกับกระโปรงพลีทของเธอออก นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวประทับใจเป็นอย่างมาก ทำไมเขาถึงใจดีกับเธอขนาดนี้ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนใจดีกับเธอขนาดนี้มาก่อน แล้วเขายังไม่ยอมหยุดแค่นั้น เขาย่อตัวลงอีกครั้ง เพื่อที่จะเก็บหนังสือที่เธอทำตกหล่นเอาไว้ ก่อนที่เขาจะปัดฝุ่นออกแล้วส่งมันคืนให้เธอที่ยืนมองเขาด้วยท่าทางเงอะๆ งะๆ

"ขอบคุณมากๆ เลยค่ะขอบคุณจริงๆ ค่ะ" อณิชาเอ่ยด้วยท่าทางประมาท เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ เขาทำให้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังถูกปฏิบัติตัวเหมือนมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มาจากนอกโลกเหมือนที่เธอเคยเป็นอย่างที่ผ่านมา

"ไม่ต้องขอบคุณผมขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่ได้ทำอะไร ว่าแต่ว่าคุณน่าจะเป็นรุ่นน้องผมนะ แต่งตัวแบบนี้น่าจะน้องปีหนึ่งหรือเปล่า" อัคนีเอ่ยถามออกไป พร้อมทั้งใช้สายตา มองไปที่กระโปรงพลีทที่หญิงสาวใส่อยู่ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นน้องปีหนึ่งเท่านั้นที่ยังใส่กระโปรงแบบนี้อยู่

"ใช่ค่ะ เฟรมอยู่ปีหนึ่งค่ะ" อณิชาตอบด้วยรอยยิ้ม แก้มของเธอยุ้ยเป็นพวง ในขณะที่คางของเธอมีไขมันเป็นชั้นๆ อยู่

"งั้นคงต้องเรียกพี่ว่าพี่แล้วแหละ พี่ชื่อพี่ทิว พี่อยู่ปีสาม ไหนๆ เราก็ชนกันตรงนี้แล้ว งั้นเราไปที่แคนทีนกันเถอะ พี่จะเลี้ยงข้าวขอโทษซะหน่อย ที่ทำให้เราเจ็บตัว" อัคนีเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเป็นมิตร มันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีเป็นอย่างมากเพราะไม่เคยถูกปฏิบัติจากใคร แบบที่เขากำลังทำกับเธอ

"ไม่ต้องหรอกค่ะเฟรมไม่ได้เจ็บตัวอะไร ถ้าไม่มีอะไรแล้วเฟรมขอตัวนะคะ" แม้ว่าจะรู้สึกดีแค่ไหน แต่ความหล่อเราของเขา มันกำลังทำให้อณิชารู้สึกประหม่าจนไม่อยากเข้าใกล้ เรียกว่าเกินเอื้อมก็ได้ สาวรูปร่างตุ้ยนุ้ยอย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์ฝันถึงหนุ่มหล่อเช่นเขา อยู่ให้ห่างเถอะ ถ้าเธอเดินไปกับเขามีหวังเป็นเป้าสายตาแทบทั้งคณะแน่ๆ

"เดี๋ยวก่อนสิเฟรมอย่าเพิ่งไป พี่ตั้งใจจะเลี้ยงข้าวเฟรมจริงนะ" มาเถอะไม่ต้องคิดอะไรมากข้าวจานละไม่กี่บาทไม่ต้องเกรงใจ อัคนีรีบบอกเพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวปฏิเสธไมตรีที่เขากำลังส่งให้เธอ

"แต่เฟรมไม่อยากไปจริงๆ ค่ะเฟรมเกรงใจ เฟรมไม่ได้เจ็บอะไรเลย" อณิชายังพยายามเว้นระยะห่าง ด้วยเพราะไม่อยากเอาตัวไปใกล้ชิดกับเขามากไปกว่านี้ แค่ที่ทำอยู่ตอนนี้เขาก็ทำให้เธอใจสั่นไปหลายครั้งแล้ว คนอะไรเบ้าหน้าฟ้าประทานจริงๆ

"ไปเถอะน่า รุ่นพี่จะเลี้ยงปฏิเสธได้ไง อย่าให้พี่ต้องใช้โซตัสกับเรานะ" อัคนีเอ่ยออกมา ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู นั่นทำให้การปฏิเสธของอณิชายากลำบากขึ้นเรื่อยๆ