bed return - ทวงคืน(รัก)เมียเก่า

EP3

#ทวงคืน(รัก)เมียเก่า3

ตั้งแต่ที่พีรภัทรเดินออกไปจากห้องวันนั้น ผ่านมาถึงหนึ่งอาทิตย์แล้วเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย กันตาส่งข้อความหาก็ไร้ซึ่งการตอบกลับ โทรหาเขาก็ไม่คิดจะกดรับ ไปหายังคลับก็ไม่เจอเขา ราวกับว่าเขากำลังหลบหน้าเธอยังไงอย่างนั้น

กันตามืดแปดด้านไม่รู้ว่าเธอจะไปตามหาพีรภัทรได้จากที่ไหน โทรถามเฮียไคสามีของเพื่อนสนิทเขาก็บอกว่าไม่เจอ โทรถามเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาก็ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกัน กันตาเฝ้ารอคอยเขาอยู่ทุกวันให้กลับมาหา แต่ดูเหมือนว่าการรอคอยของเธอจะเปล่าประโยชน์ เมื่อรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าพีรภัทรจะกลับมาเลย

“ฮึก” น้ำตาเม็ดใสไหลลงอาบแก้มสวย ความอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยวเกาะกุมหัวใจดวงน้อยของกันตาให้รู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อต้องอยู่คนเดียวภายในห้องกว้างตามลำพัง หันมองไปทางไหนก็เจอแต่ความว้าเหว่และเคว้งคว้าง ห้องสี่เหลี่ยมที่เธอเคยมองว่าแคบและอึดอัดตอนนี้มันกลับกว้างขวางเหลือเกินเมื่อไม่มีเขา

ที่ผ่านมาเรียกได้ว่าเธอกับพีรภัทรใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ว่าได้ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ไปทำงาน ไปคุยงานก็จะหอบหิ้วเธอไปด้วยทุกที่ ไม่เคยปล่อยให้กันตาต้องอยู่ห้องคนเดียวหรือไปไหนตามลำพัง เพราะที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตตัวติดกันแบบนั้น ตอนนี้กันตาถึงได้ไม่ชอบความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ตอนที่ไม่มีพีรภัทร เธอเกลียดตัวเองเวลาที่ไม่มีเขา กันตาชินกับการมีพีรภัทรในชีวิตไปแล้ว วันนี้มันเลยไม่ง่ายเลยสักนิดเมื่อเธอต้องอยู่คนเดียวไร้ซึ่งเขาเคียงข้างกาย

ความเจ็บปวดในใจของกันตาทวีคูณขึ้นทุกวันเมื่อวันแล้ววันเล่าที่เขาเดินจากไป วันเล่าแล้ววันเล่าที่กันตารอให้เขากลับมาแต่ทว่ามันก็ยังไร้ซึ่งเงาของเขาอยู่ดี

กว่าสองอาทิตย์ที่พีรภัทรไม่กลับมาหา

กว่าสองอาทิตย์ที่กันตาจมอยู่กับน้ำตา

กว่าสองอาทิตย์ที่เธอเฝ้าคอยหา เฝ้ารอคอยว่าเขาจะกลับมา กลับมาหาเธอที่รอเขาอยู่

แต่ทว่ามันก็ยังคงไร้วี่แววอยู่ดี….

จากสาวสวยที่มีแววตาและรอยยิ้มสดใส ตอนนี้สาวสวยคนนั้นกลับมีแต่ความหม่นหมอง ดวงตาเศร้าโศกจนน่าสงสาร ความสดใส ร่าเริงของกันตาไม่เหลือให้เห็นอีกแล้ว

กันตาในตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่มีเพียงลมหายใจแต่ไร้ความรู้สึก วัน ๆ เอาแต่นั่งเหม่อคล้ายว่าวิญญาณของเธอได้หลุดลอยออกจากร่างไป ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำสีใส

ในขณะที่กันตานั่งมองเบื้องหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยจู่ ๆ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของคนที่เธอรอคอย

กันตาสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงแตะคีย์การ์ดหน้าห้อง เธอหันขวับไปมองทางประตูอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มแรกในรอบหลายวันผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อได้เห็นคนที่เธอเฝ้ารอยืนอยู่ตรงหน้า

กันตายิ้มทั้งน้ำตารีบลุกพรวดจากโซฟาก้าวขาฉับ ๆ เข้าไปหาคนที่เธอเฝ้ารอคอย

หมับ

เรียวแขนเล็กตวัดโอบกอดร่างบึกบึนอย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึงและโหยหาเขาสุดหัวใจ เสียงสะอื้นไห้ของคนร่างเล็กดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ

“เฮียหายไปไหนมาคะ รู้ไหมหนูเป็นห่วงแทบแย่ ไม่เอาแบบนี้แล้วได้ไหมคะ ไม่หายไปแบบนี้แล้วได้ไหม หนูไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่มีเฮียอยู่ด้วย” กันตาพูดพลางสะอื้นไห้ซบอยู่ตรงอกของพีรภัทร ในขณะที่กันตาฟูมฟายคิดถึงพีรภัทรออกมาชายหนุ่มทำสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่ต้องการจะฟัง เขาพยายามแกะมือหญิงสาวที่กอดรัดตัวเองอยู่ออก

“ปล่อย” เอ่ยบอกเธอเสียงเข้ม

“หนูไม่ปล่อย”

“เฮียบอกให้ปล่อย”

“หนูคิดถึง หนูขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ” เขาหายไปตั้งหลายวัน เธอก็แค่อยากกอดเขาให้สมกับความคิดถึงที่เธอมีแต่ดูเหมือนว่าท่าทีของเธอจะทำให้เขารำคาญ เพราะเมื่อเขาบอกให้เธอปล่อยแต่เธอยังดื้อด้านพีรภัทรจึงออกแรงผลักหญิงสาวอย่างแรงจนเธอล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น

“เฮียพี” กันตาตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็ตกใจไม่ต่างแต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นเขาก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่งอย่างเก่า ผินหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่ต้องการมองแววตาตัดพ้อของเธอ “เฮียเป็นอะไรของเฮียคะ” กันตาถามด้วยความสับสนและมึนงงกับทุกอย่างที่เขาแสดงออกมา ทั้งที่เราเคยรักกันมากนักหนาทำไมวันนี้เขาถึงได้เปลี่ยนไป

แต่นอกจากเขาไม่ตอบ เขายังไม่มองหน้าเธออีกด้วย

“เฮียพี” กันตาพึมพำเรียกชื่อเขา ก่อนที่เธอต้องชะงักนิ่งงันกับประโยคบางอย่างที่เขาพูดออกมา

“เราเลิกกันเถอะ เฮียเบื่อเธอเต็มทนแล้ว”