เมียบำเรอไร้ใจ

แก้ปัญหา...2

"ถ่ายรูปไปให้นายของพวกมึงดูสิ เดี๋ยวจะบอกว่าไม่ได้ กูไม่ยอมนะเพราะกูจ่ายแล้ว" ภูผาสั่งให้ชายฉกรรจ์คนนั้นถ่ายรูป ที่อยู่ในมือถือของเขา ซึ่งเป็นรูปสลิปการโอนเงิน แน่นอนว่าใช้ฉกรรจ์คนนั้นยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอก เพราะต้องการมีหลักฐานไปให้เจ้านายดูเช่นกัน

"มึงเสร็จแล้วใช่ไหม คราวนี้มึงออกไปจากไร่ของกู ก่อนที่ชีวิตมึงจะไม่เหลือออกไปจากที่นี่" ภูผาเอ่ยด้วยความเด็ดขาด ทุกคนที่อยู่ที่นี่รับรู้เป็นอย่างดีว่า ถ้าใครที่เป็นศัตรูกับภูผา แล้วไม่ทำตามที่เขาต้องการ จากคนที่ใจดีกับลูกน้องจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันที และตอนนี้ชายฉกรรจ์สองคนนี้ก็กำลังจะได้สิทธิ์นั้น ถ้าหากไม่ออกไปจากที่นี่เสียที

"ได้!!" ชายฉกรรจ์ที่ถ่ายรูปสลิปเรียบร้อยแล้วรีบเอ่ยออกมาทันที ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปขึ้นรถของตนเองที่จอดอยู่ไม่ห่างจากรถของภูผามากนัก ภูผายังมองตามไม่ห่าง จนกระทั่งรถพวกมันลับสายตาไป เขาถึงหันมาสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เขารู้สึกเวทนาผู้หญิงสองคนเหลือเกิน ถ้าไม่เห็นสภาพของทั้งสองคน ที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาก็อาจจะไม่ช่วยนายอมรก็ได้ มีอย่างที่ไหนไปเล่นการพนันจนเป็นหนี้เป็นสินถึงสองแสน แล้วแบบนี้จะเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีได้อย่างไร เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่านายอมรที่ดูขยันขันแข็ง แท้จริงแล้วเบื้องหลังจะกลายเป็นคนแบบนี้

"เห็นสภาพนี้ก็คงไม่เป็นอะไรมากสินะอมร" เสียงของภูผาไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด แต่มันกลับเต็มไปด้วยการตำหนิอย่างชัดเจน

"ครับนายผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้นายต้องมาใช้หนี้ใช้สินให้ผมผมจะรีบหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุดนะครับ" นายอมรยกมือไหว้ชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวลูก ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงถูกไอ้สองคนนั้นซ้อมตายแล้วแน่ๆ ให้ตายเขาก็ไม่มีเงินมาคืนพวกมันหรอก แล้วเขาก็คงไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะตัวเขาเอง ถ้าไม่ผีพนันเข้าสิงแล้วงมงายกับการพนัน ทุกอย่างก็คงไม่จบแบบนี้ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ความเจ็บปวดจากการถูกซ้อม ยังไม่เท่าความเจ็บปวดจากการถูกภรรยาและลูกมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

"เรื่องคืนเงินเดี๋ยวค่อยว่ากัน แต่เรื่องที่นายต้องหยุดทำเดี๋ยวนี้ นั่นก็คือเรื่องการพนัน ถ้านายไม่หยุด คงรู้ใช่ไหมว่าคนที่กล้าขัดคำสั่งฉันจะโดนอะไร" ที่ภูผาเอ่ยเช่นนั้น นั่นก็เพราะว่าสงสารผู้หญิงทั้งสองคน

"รู้ครับนายต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว" นายอมรรีบเอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว เพราะเขารู้ดีว่าต่อให้ภูผาใจดีแค่ไหน แต่ถ้าบทโหดขึ้นมาภูผาก็สามารถจัดการให้ทุกอย่าง

"ก็ดี หลังจากนี้ตั้งใจทำงานแล้วยังเป็นแบบนี้อีก ฉันจะคอยจับตามองอยู่เรื่อยๆ ว่านายจะทำแบบนั้นอีกไหม เพราะฉะนั้นอย่าได้ย่ามใจ แล้วทำอะไรแบบนั้นอีก" ภูผากล่าวจบก็หันหลังกลับไปที่รถทันที ผู้ติดตามทั้งสองคนถึงกับรีบตามไป ด้วยเช่นกันสถานการณ์ตรงหน้านี้มันไม่มีความน่าสนใจอะไรให้อยู่อีกต่อไปแล้ว ส่วนคนที่มองตามร่างสูงอย่างอิงดาว ก็รู้สึกอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหลือเกิน เขาไม่พูดถึงเงินนี้เลย และบิดาก็คงไม่มีเงินคืนเขาอย่างแน่นอน คงเป็นหน้าที่เธอสินะ ที่จะต้องหาเงินมาคืนเขา