ซีม่านเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย หากเป็นสตรีทุกคน แล้วเขาไม่เหม็นตัวนางด้วยรึ
“ท่านไม่เหม็นข้ารึ”
“ถ้าเหม็นเจ้า จะยอมจูบเจ้า กอดเจ้าทั้งคืนรึ” เขากระชับนางแน่นขึ้น
“ลำบากมากหรือไม่” ซีม่านอดเห็นใจเขาไม่ได้ เมื่อได้ฟังเรื่องราวของเขา
“เจ้าพร้อมจะลำบากไปกับข้าหรือไม่”
“ท่านไม่ติดใจเรื่องเก่าของข้ารึ”
“คิดว่าข้าจะไม่สืบเรื่องของเจ้ารึไร ข้ากับอาจื่อเดิมก็เป็นสหายกันมาก่อน เรื่องของเจ้าข้ารู้จากปากของเขาหมดแล้ว”
“ข้าจะมีความสุขได้จริงรึ” ใบหน้าของซีม่านหมองลง
นางกลัวว่าตนเองจะเป็นเหมือนเช่นมารดา และตัวนางก็ไม่ได้อ่อนหวาน เอาใจเก่งเช่นอวี้หลิง กลัวว่าไม่ช้าเขาก็คงเบื่อนาง
“ข้าจะทำให้สตรีทั้งเป่ยสู่อิจฉาแต่เจ้า” จิ้นปู้ไม่กล้าเอ่ยว่าทั่วทั้งแคว้น ด้วยรู้ดีว่าสหายของตนย่อมทำให้สตรีทั้งเมืองหลวงอิจฉาอวี้หลิงมากกว่า
เมื่อเดือนที่แล้วจิ้นปู้เดินทางเข้าเมืองหลวงด้วยเรื่องของท่านแม่ทัพ เขาไ
