ผ่านมานับเดือน ฟ่านจิ้นปู้ก็ไม่อาจรอได้อีกต่อไป เขาแอบเข้ามาในจวนของนางในค่ำคืนเดือนดับ ด้านนอกมืดสนิท แม้แต่แสงจันทร์ก็ส่องลงมาไม่ถึงพื้นดิน
“ผู้ใด” ซีม่านได้ยินเสียงที่หน้าต่าง นางก็ลุกขึ้นมานั่งมองอย่างระวังตัว
“ข้าเอง” เขากระโดดเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง เพื่อให้นางเห็นใบหน้าของเขา
“อย่าร้อง” จิ้นปู้รีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วปิดปากของนางเอาไว้ทันที
“ออกไป” นางคำรามออกมาเบาๆ
“อาม่าน ข้าขอโทษ วันนั้นข้ามิได้ตั้งใจ ข้ารอเจ้าออกไปที่โรงน้ำชา แต่เจ้าก็ไม่ยอมออกไป แล้วจะให้ข้าทำเช่นใด” เขามองนางอย่างอ้อนวอน หากเป็นสตรีอื่นคงได้ยอมสยบอยู่ที่แทบเท้าของเขาแล้ว แต่มิใช่กับซีม่าน บุรุษในเมืองหลวงมากเล่ห์เพียงใด นางล้วนพบเจอมาหมดในจวนตระกูลไป๋
“ออกไป จะตั้งใจหรือไม่ แต่ทุกคำก็ล้วนออกมาจากปากท่าน ข้าเป็นสตรีเช่นที่ท่านว่า คิดวางแผนการอยู่ตลอดเวลา ท่านที่ดีท่านอย่าเข้าใกล้ข้าจะดีกว่า มิเช่นนั้น...
