“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่ ขอบใจเจ้าด้วยเสี่ยวเจียง”
“มิได้เจ้าค่ะ คุณชายเสียเงินจ้างข้าน้อย เพียงแค่ได้แต่งตัวงดงาม กินของอร่อย ข้าน้อยต้องขอบคุณ คุณหนู คุณชายถึงจะถูก” นางเป็นเพียงสตรีชาวบ้านยากไร้ จะหาเงินตำลึงง่ายๆ เช่นนี้จากที่ไหนได้อีก
“เจ้าออกไปรอข้าด้านนอกก่อน” ชุยหมิ่นให้เสี่ยวเจียงออกไปรอด้านนอก
“น้องพี่ เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ อีกหนึ่งเดือนพี่จะมารับเจ้ากลับเมืองหลวง” ชุยหมิ่นลูบหัวอวี้หลิงอย่างรักใคร่
“ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ ถึงเมืองหลวงแล้ว ท่านพี่อย่าลืมไปบอกกล่าวท่านตา ท่านยายเล่า พวกท่านจะได้หมดห่วง”
“เข้าใจแล้ว รักษาตัวด้วย” ชุยหมิ่นมองใบหน้าอวี้หลิงครั้งสุดท้าย ก่อนจะออกจากเรือนของนางไป
อวี้หลิงเดินตามไปส่งถึงที่หน้าเรือน ด้วยไม่ต้องการให้คนนอกรู้ว่านางยังรั้งอยู่ภายในจวน จึงไม่อาจปรากฏตัวออกไปได้
ตระกูลหวังส่งหนังสือยกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับตระกูลไป๋ ตั้งแต่วันที่อวี้หลิงนางเดิ
