ไป๋ซีม่านดึงปิ่นที่ปักผมออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นหมายจะแทงที่อก เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน
“หึหึ เจ้าว่ามันจะง่ายเพียงนี้เลยรึ ความตายของเจ้ามิอาจชดใช้ความผิดที่หลอกลวงข้าเอาไว้ได้ เจ้ายังไม่ดูของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้ากับตระกูลไป๋เลย” หรงจื่อที่เข้ามายึดมือของไป๋ซีม่านเอาไว้ทัน ก็เอ่ยกระซิบบอกนางเสียงเบา
“ทะ ท่าน ท่านจะทำอันใด” นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ
เสียงพูดของคนทั้งสองดังไปไม่ถึงชาวบ้านที่มองอยู่ห่างๆ มีเพียงสาวใช้ของไป๋ซีม่านและบ่าวของหรงจื่อที่ได้ยิน
“หากเจ้าอยากแต่งเข้าจวนตระกูลหวัง ข้าจะให้เจ้าสมใจ แต่ก็ต้องแลกกับตระกูลไป๋ที่สิ้นชื่อไปด้วย เจ้าลองไปตรองดูให้ดี ข้าให้เวลาเจ้าเพียงสามวันเท่านั้น แต่หากคิดจะใช้แผนการทำร้ายตนเอง เพื่อให้ข้ายอมจำนน ข้าบอกเอาไว้เลย...มันไม่สำเร็จ เพราะข้าไม่เคยสนใจเจ้า” หวังหรงจื่อสะบัดมือของไป๋ซีม่านออกอย่างรังเกียจ
“พาคุณหนูเจ้ากลับไป สามวัน...
