“วันหน้าผ่านมาทางนี้ก็แวะมาเที่ยวไร่บ้างนะ... แวะมาหาพี่เขยบ้านนอกคนนี้บ้าง… พี่จะรอเอ็งอยู่ที่นี่”
เพลิงกล่าวเสียงเศร้า ทั้งที่ชอบออดอ้อนก็จริง แต่ครั้งนี้เพลิงปากแข็งเกินกว่าจะขอร้องออกมาตรงๆ ให้เมฆอย่าทิ้งเขาไป
อันที่จริงถ้าเลือกได้... เพลิงอยากให้น้องเมียคนนี้กลับมาอยู่กับเขาใจจะขาด
วันนี้เพลิงเป็นพ่อม่าย ไม่มีใคร... เขาพร้อมจะรักและดูแล... ขอเพียงเมฆตัดสินใจว่าจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่กับเขา
เมื่อรู้ว่าน้องเมียจะไป... เพลิงอยากเหนี่ยวรั้งใจจะขาด หากแต่ก็จำต้องปล่อยให้จากไป
เมื่อฉุกคิดขึ้นได้ว่าถ้า ‘รัก’ ก็ควรเสียสละ เพราะว่าไร่อ้อยของชนบทบ้านนอกแห่งนี้คงไม่อาจบันดาลความฝันของเมฆให้เป็นจริงขึ้นมาได้
เพลิงจึงบอกตัวเองว่าควรมองอยู่ห่างๆ คอยชื่นชมกับความสำเร็จของน้องเมีย... ในวันที่เมฆได้เป็นนักร้องสมใจปรารถนา
ขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของเพลิง… จู่ๆ น้ำตาของเมฆก็ไหลพรากออกมาเพราะความสับ
