‘เออ นับมารับญาติของนายหัวนะคะ’
‘พี่นับฮ่ะ คุยกับใครฮับ’ ธามทำเสียงดุใส่เธอ เอ๊ะ คุ้นๆว่าเหมือนใคร
‘พี่คุยกับพี่ไม้ คนรู้จักนะคะ’
‘งั้นไปได้แล้วครับ พ่อพฤกษ์รออยู่’ ถ้าธามไม่ใช่เด็กน้อย 6 ขวบ นับดาวคิดว่า เขาฉลาดเกินผู้ใหญ่ไปแล้ว
‘งั้นนับขอตัวก่อนนะคะ คุณไม้’ เธอพูดอย่างเกรงใจ แล้วธามจูงเธอมาหาพฤกษ์พร้อมทำหน้ามุ่ย
‘เป็นอะไรครับ ธาม ไม่พอใจอะไรรึเปล่า ทำไมคิ้วขมวดเชียว’ ตฤนเห็นลูกทำหน้ายู่ยี่ก็เลยถาม
‘ก็มีผู้ชายมาคุยกับพี่นับ ธามหวง’ เรียกได้ว่าดีเอ็นเอมันถ่ายทอดกันได้จริงๆ เพราะธามหวงหมด ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือน้องสาว แม้กระทั่งตอนนี้ก็หวงนับดาวด้วย
พฤกษ์มีแววตาเข้มแว๊บนึง แต่ก็จางหายไป เขาพยายามหายใจเขาออก ข่มอารมณ์ ไม่อยากให้ตฤนมันหัวเราะเขา
‘โหหห จริงหรอครับ หล่อมั๊ยลูก’ ตฤนก็พยายามแหย่พฤกษ์ ดูซิว่ามันจะนิ่งได้กี่น้ำ
‘หล่อครับ แต่ธามไม่ไว้ใจ เขาทำตาหวานใส่พี่นับดาว ยังงี้ๆ’
