“หยาบคาย แป้งไม่เคยนอนกับคุณเชน เมื่อคืน แป้งนอนกับพี่ชม”
ร่างสูงที่ยืนนิ่งเปิดปากถามคล้ายออกคำสั่ง “เธอพูดจริงๆ เหรอ”
“จริงค่ะ”
“แล้วทำไมฉันเห็นมันมองแป้งตาเยิ้ม แถมยังห่วงใยแป้งมากเกินกว่าเจ้านายลูกน้อง ฉันว่าเชนมันรักแป้ง เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ไปลาออกซะ ฉันไม่อยากให้แป้งไปทำงานใกล้ชิดกับมันอีก”
“ถ้าคุณวินจะไม่มีเหตุผลแบบนี้ แป้งขอไม่คุยด้วยดีกว่า แป้งจะกลับไปทำงานค่ะ“
ลัลนาเดินหนีเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนที่หึงอย่างหน้ามืดตามัว เธอเป็นแค่เมียเก็บเองนะ จะใส่อารมณ์อะไรมากมายขนาดนั้น หากแต่ถ้าเขาจะคุย หญิงสาวก็จะรอให้เขาใจเย็นลงก่อน เธอจะอธิบายเรื่องทั้งหมด
“ฉันขอสั่ง แป้งต้องไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีก”
“แป้งต้องมีงานค่ะ แป้งไม่สามารถให้คุณวินเลี้ยงดูแป้งไปได้ตลอด” เพราะอาชีพเมียเก็บ มันไม่ได้ยั่งยืน ลัลนาไม่สามารถฝากชีวิตไว้กับเขาได้ เธอต้องมีงานทำ
“ไม่ฟังที่ฉันสั่งแล้วใช่ไหม” ศราวิ
