ดวงใจมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที พูดอะไรไม่ออก รู้สึกจุกแน่นไปหมด ถ้าลัลนาขายตัวแลกเงินจริงอย่างที่ฝ่ายนั้นพูด คนเป็นแม่เช่นนางก็หนีไม่พ้นความผิดบาปในใจที่ว่า แม้แต่แค่เลี้ยงดูลูกให้เป็นคนดีของสังคมก็ยังทำไม่ได้ ดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานมองไปที่เพดานแล้วเห็นว่ามันกำลังหมุนเคว้ง ก่อนที่จะเป็นลมล้มกองไปกับพื้น
“แม่คะ แม่เป็นอะไรไปคะ!”
ลัลนารีบกลับเข้ามาที่บ้านเพราะมารดาโทร.ไปบอกว่ามีคนมาขอพบ เธอแปลกใจเพราะไม่ได้นัดกับใครไว้ ถ้าเป็นเพื่อนๆ ก็มักจะโทร.มานัดกันไปที่อื่นมากกว่า
ทว่าเมื่อมาถึงก็พบว่ามารดากำลังจะล้มลง ด้วยความตกใจจึงรีบถลาไปประคองมารดาให้นั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นก็ดูแลจนอาการหน้ามืดของดวงใจดีขึ้นแล้วจึงหันมามองหญิงวัยกลางคนซึ่งมีราศีจับเหมือนพวกคุณหญิงคุณนาย
“คุณเป็นใครคะ แล้วคุณพูดอะไรกับแม่ฉันคะ แม่ถึงได้มีอาการเป็นแบบนี้...”
ในที่สุด คุณพริ้มเพราก็ได้เห็นนางบำเรอตัว
