2
1165 คำ
เมื่อเดินออกมาจากตัวบ้าน ผ่านสระว่ายน้ำไปยังส่วนที่ใช้ดื่มกิน เสียงผู้ชายที่คุยสนุกสนานดังเข้าหู ลัลนาเห็นพวกเขาชนแก้วกันอยู่ ทว่าพอเห็นเธอ พวกเขาก็ต่างมองตรงมาที่เธอเป็นตาเดียว
ลัลนาสูดลมหายใจเข้าลึก รู้อยู่แล้วว่าจะเจอกับอะไรบ้าง พริตตี้สายเอ็นฯ คือสิ่งที่เธอเลือกมาทำ และต่อด้วยการบริการให้กับเจ้าของวันเกิด แลกกับค่าตอบแทนเป็นจำนวนเงินหนึ่งแสนบาท เมื่อทำงานนี้เสร็จ เธอก็จะนำเงินนี้ไปจ่ายเป็นค่ามัดจำให้กับทางโรงพยาบาลทันที
เสียงเพลงกระหึ่มดังเรียกสติลัลนาอีกครั้ง งานนี้เป็นปาร์ตี้วันเกิดของเจ้าของคฤหาสน์ เขาชื่อ ‘ศราวิน กิตติรักษ์’ ใช้พื้นที่ส่วนหนึ่งของบ้านจัดทำเป็นโซนปาร์ตี้โดยเฉพาะ ซึ่งแยกจากส่วนที่เป็นบ้านพักไว้อย่างชัดเจน
ในส่วนนี้จะมีกำแพงต้นไม้กั้นกลางแบ่งไว้ มีบ้านชั้นเดียวหนึ่งหลัง มีสระว่ายน้ำ และติดไฟสลัวไว้รอบๆ ทำให้เป็นสวรรค์น้อยๆ ของเจ้าของบ้านและกลุ่มเพื่อนที่ชอบสังสรรค์จัดปาร์ตี้
“เฮ้ย! น้องคนนี้เจ๋งอ่ะ ขาวโอโม สวยมาก ของใคร”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้น จ้องมองร่างอรชรของกระต่ายน้อยที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
“ไอ้แพท ของมึงคนนั้นที่มึงให้น้องเขาไปเต้นอยู่นั่น ไม่ใช่น้องคนนี้”
คนชื่ออาร์ตที่เพิ่งกระดกเหล้าลงคอบอกพลางชี้มือไปยังสาวสวยคนหนึ่งที่เต้นยั่วยวนอยู่กลางสระ รวมกับสาวๆ อีกสองคน
“แต่กูอยากได้คนนี้ โคตรสวย”
แพทพูดด้วยเสียงหื่นกระหาย ใบหน้าหล่อตี๋ แบบลูกผู้ดีมีเงินมองไปยังกระต่ายน้อยด้วยสายตาโลมเลีย พลางลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปหมายจะดึงมากอดเล่น
ลัลนาถอยหลังกรูดด้วยความตกใจ ถึงจะรู้ตัวล่วงหน้าว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่พอถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ทำเอาสาวน้อยผงะถอยหนี
“จะหนีไปจ๊ะคนสวย ทำเป็นเล่นตัวไปได้ พี่ทิปหนักนะ”
ลัลนาส่ายหน้า อยากจะบอกเขาว่า เธอไม่ได้คิดเล่นตัวและไม่ได้คิดจะหนี แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงที่จะเปล่งออกไป นึกเสียใจขึ้นมาครามครันว่าตนเองคิดถูกไหมที่เลือกหนทางนี้
“ไอ้แพท มึงห้ามไปยุ่ง”
แพทหันหน้ามามองคนที่ห้าม ถามเสียงขึ้นจมูกไม่พอใจ
“ทำไมไม่ได้วะ ผู้หญิงที่มาในงานนี้ เราจะเอาใครก็ได้อยู่แล้ว วนๆ กันไปดิวะ ทำไมต้องเจาะจงว่าของใคร อย่างน้องดาวของกู ถ้ามึงชอบ มึงก็เอาไปสนุกก่อนก็ได้ กูไม่ถือ” แพทบอก แล้วหันมาทางสาวน้อยที่ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึง
ลัลนาพยายามควบคุมสติ และมือไม้ไม่ให้สั่น
‘พวกเขาจะวนกันนอนกับเรางั้นเหรอ บ้าไปแล้วทำไงดี’
คิดดังนั้นก็ตกใจจนหน้าถอดสี แต่จะถอยก็ไม่ได้ ต้องนึกถึงหน้าของมารดาเข้าไว้ ในงานนี้ เธอมาทำหน้าที่ดูแลเจ้าของงานวันเกิด แลกกับเงินหนึ่งแสนบาท และถ้าทำให้เขาพอใจได้ ญาดาบอกว่าฝ่ายนั้นให้ได้มากถึงแสนห้า ซึ่งนั่นก็จะทำให้เธอมีเงินพอสำหรับจ่ายค่ารักษามารดาได้
“ก็คนนี้เวอร์จิ้น ของไอ้วินมัน”
แพทได้ยินก็ตาลุกวาว “มิน่า ดูใสๆ แบบนี้ กูขอชิมก่อนได้ไหม ไอ้วินไม่ว่าหรอก”
แพทพูดแล้วเดินย่างสามขุมเข้าไปหาลัลนาที่ถอยหลังหนีไปสองก้าว แล้วกระชากตัวเข้าหาอย่างไม่ปรานีทำให้ถาดในมือของลัลนาหล่นกระทบพื้น เสียงแก้วหล่นแตกดังเพล้ง! หากแต่แพทไม่สนใจ กระชากร่างเล็กมาใกล้ แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอขาวผ่องของลัลนาอย่างชอบใจ
“ปล่อยนะ!”
“ไม่เอาน่าไอ้แพท” อาร์ตเดินเข้ามากระชากเพื่อนออก แต่แพทไม่สนใจ ผลักเพื่อนไปอีกทาง
“ถอยไป มึงอย่ายุ่งไอ้อาร์ต ไอ้วินกว่าจะมาก็เที่ยงคืน ตอนนี้เพิ่งห้าทุ่ม กูจะรีบทำแล้วส่งต่อให้ไอ้วินทันแน่”
“ไม่ได้โว้ย มึงก็รู้ว่าไอ้วินไม่ชอบให้ใครไปยุ่งของของมัน เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก”
เสียงผู้ชายสองคนเริ่มขึ้นเสียงใส่กันทำให้สาวๆ ซึ่งนุ่งน้อยห่มน้อยที่เต้นอยู่กลางสระต่างหยุดนิ่ง แล้วมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้คนมาใหม่ที่ทำให้หนุ่มสองคนมาทะเลาะแย่งชิงกัน
ลัลนาถอยหลังหนี ความหวาดหวั่นเริ่มเกาะกุมหัวใจดวงน้อย ทั้งที่บอกตัวเองให้เข้มแข็ง แล้วหลับหูหลับตาทำให้จบ แต่ว่าท่าทางหื่นกระหายของคนที่ชื่อแพทก็ทำให้ความกล้าของเธอหดเล็กลงจนไม่กล้าอยู่ต่อ เธอตัดสินใจว่าจะไม่รับงานแล้ว
“งั้นกูขอน้องบันนี่คนนี้แล้วโทร.ไปเรียกสาวคนใหม่ให้ไอ้วินมันแทนได้ไหม กูอยากได้จริงๆ”
แพทสรุปแล้วเดินไปลากมือของลัลนาที่ตั้งท่าจะกลับบ้านมากุมไว้
“ปล่อยค่ะ คุณไม่ใช่คนที่ฉันรับงานไว้” ลัลนารีบอ้าง
“จะใครก็เหมือนกัน ฉันมีเงินจ่ายให้ จ่ายให้มากกว่าด้วย”
ลัลนาส่ายหน้าทันที “ฉะ ฉันไม่ทำแล้ว”
หญิงสาวตัดสินใจในนาทีนั้น ถ้าหากต้องนอนกับแพทแล้วต้องวนไปหาคนอื่นอีก เธอทำใจไม่ได้แน่นอน เรื่องเงินไว้ค่อยหาทางออกทีหลัง คิดได้ดังนั้น ลัลนาจึงสะบัดมือออกหันหลังเดินหนี แต่ว่าร่างอรชรก็ถูกขวางไว้อีกครั้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องผงะตกใจเพราะคนตรงหน้าที่มองตรงมา
“จะไปไหน” เสียงทุ้มถามขึ้น
ลัลนาผงะ ดวงตาเบิกกว้าง เธอนิ่งงันไปจนได้ยินเสียงคนข้างหลังเอ่ยขึ้น
“ไอ้วินมาแล้วเหรอวะ”
“มีเรื่องอะไรกัน ฉันได้ยินเสียงเอะอะ โวยวาย” คนมาใหม่ถาม ทำให้ทุกคนในงานที่กำลังสนุกกันอยู่ต่างมีสีหน้าแตกต่างไปคนละแบบ
‘ศราวิน กิตติรักษ์’ เจ้าพ่อสื่อฯ และยังเป็นเจ้าของโรงแรมหรูห้าดาวที่มีอยู่ทั่วประเทศไทยใช้ดวงตาคมกริบกวาดมองเพื่อรอให้ใครสักคนตอบคำถาม หากแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบเขาเลย ชายหนุ่มมองไปที่เศษแก้วที่แตกเกลื่อนพื้นก่อนเงยหน้าสบตากับสาวน้อยตรงหน้าก่อนจะเบือนไปทางเพื่อนของตัวเอง
“มีอะไรกันวะ”
“ไม่มีอะไรหรอกไอ้วิน น้องบันนี่ทำถาดหล่น กูเลยไล่ให้ไปเอาเหล้ามาใหม่ ใช่ไหมอาร์ต”
- ผู้เขียน
