เมื่อเสียงกริ่งประหน้าประตูดังขึ้น ศราวินมองร่างเล็กที่ลงจากตักอย่างแสนเสียดาย ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปเปิดประตู แวบหนึ่ง ลัลนาเห็นสีหน้าครุ่นคิดและเหมือนไม่พร้อมจะรับแขกบนใบหน้าของเขา เธอจึงอาสาขอไปเปิดประตูให้เอง
“คุณวินทานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวแป้งไปเปิดประตูให้เอง”
“อืม…” พลางคิดว่าไอ้เพื่อนตัวร้ายคนไหนทำตัวเป็นก้างมาขัดคอระหว่างเขากับลัลนา ศราวินตั้งใจว่าหลังกินคาวจะกลับไปกินของหวานก่อนนอนอีกสักรอบ
ตรงหน้าประตู ตอนที่ลัลนาเปิดออก ดวงหน้าสวย ดวงตาดำขลับมองหญิงสาวร่างเพรียวบาง แต่งกายราวกับนางแบบในนิตยสาร ทั้งตัวห่อหุ้มด้วยสินค้าแบรนด์เนม ใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยวที่แต่งแต้มสีสันด้วยเมกอัปราคาแพง ร่างเล็กค่อยๆ เปิดประตูให้กว้างพอแล้วกล่าวทักทายผู้มาเยือนอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ เอ่อ…คุณ?”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญมองอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
“ฉันชื่อพิมมาดา ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณศราวิน เธอคงเป็น
