สายตาคมกริบดุดันมองมาที่พิมมาดาอย่างคาดคั้น ขณะที่มือหนาบีบไหล่บางจนพิมมาดาต้องร้องขอให้ศราวินปล่อยมือ
“โอ๊ย! เจ็บค่ะ ปล่อยพิมนะคะวิน”
“พูดใหม่ ใครขายตัว”
สีหน้าของเขาถมึงทึง ลัลนาคงไม่เคยเห็นสีหน้าโกรธจัดของคนที่เซ็นสัญญารับเธอมาเป็นเมียเก็บ แต่ไปๆ มาๆ ความน่ารัก อบอุ่น สดใส จิตใจดีงามของเธอ มันทำให้เขาเผลอเก็บเธอไว้ในใจ จนไม่อาจจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ แล้วโกรธมากด้วยเวลาที่ใครใช้คำพูดดูถูกเมียรักของเขา
พิมมาดาตกใจมากขึ้นไปอีก ต้องย้ำคำอีกครั้ง
“วิน ปล่อยพิมสิ พิมเจ็บนะ!”
“บอกมา คุณพูดอะไรกับแป้ง คุณไล่เธอไปใช่ไหม”
“พิมแค่บอกเราเป็นคู่หมั้นและกำลังจะแต่งงานกันก็เท่านั้น แล้วทำไมวินต้องโมโหขนาดนี้ด้วย ก็แค่ผู้หญิงที่คุณเรียกมาบำเรอความใคร่ ผู้หญิงขายตัวแลกเงิน ไม่มีค่าไม่มีราคาอะไร”
น้ำเสียงเข้มจัดกึ่งตะคอก เขาไม่ชอบให้ใครมาดูถูกลัลนา
“ใครบอกว่าผมจะแต่งงานกับคุณ เรื่องแต่งงานเป็น
