“แป้งจริงๆ ด้วย แป้งเดินหนีผมทำไม แล้วนั่นแป้งจะเข้าไปทำอะไรในคลับนั้นครับ”
เขามองการแต่งตัวของเธอ ที่น่าจะอยู่ในห้องนอนมากกว่าออกมาเดินแบบนี้ แม้ไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่ลัลนาก็รู้สึกได้
“เอ่อ…คือว่า แป้งทำกระเป๋าหายน่ะค่ะ ก็เลยไม่มีมือถือและก็ไม่มีเงินจ่ายค่าแท็กซี่ แป้งจะเข้าไปยืมเงินกับน้าญาที่ทำงานอยู่ที่นี่น่ะค่ะ”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวผมจ่ายให้ แล้วผมจะพาแป้งไปส่งที่บ้านเอง”
ราเชนทร์เดินตามลัลนาไปที่รถแท็กซี่ ควักแบงก์สีม่วงยื่นให้กับลุงคนขับ ส่วนที่เหลือไม่ต้องทอน ถือว่าให้เป็นทิป แล้วหันมาคว้ามือลัลนาให้เดินตามไปขึ้นรถยนต์ของเขาที่จอดไว้ไม่ไกล
“เอ่อ คุณเชนคะ แต่แป้งกลับบ้านในสภาพนี้ไม่ได้หรอกค่ะ แม่ต้องตกใจแล้วช็อกแน่ๆ”
ราเชนทร์หยุดคิดครู่หนึ่ง แม้ว่าสงสัยว่าหญิงสาวไปทำอะไรมาก่อนหน้าถึงแต่งตัวแบบนี้ แถมดวงตายังบวมแดงเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มา แต่ไม่คิดจะเสียมารยาท
