13
1189 คำ
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแป้งพูดแบบนี้ ผมชอบแป้งเพราะว่าแป้งน่ารัก นิสัยดี อยู่ด้วยแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองสบายใจ ถ้าผมไม่มั่นใจ ผมไม่พูดกับแป้งหรอกนะ แต่เอาเป็นว่า ลืมเรื่องที่ผมพูดวันนี้ก่อนก็ได้ ผมยังไม่ได้รีบจะเอาคำตอบ”
“...”
“แป้ง ผมเองยังไม่มีโอกาสไปเยี่ยมคุณแม่ของแป้งเลย เย็นนี้ขอผมไปเยี่ยมคุณแม่ของแป้งได้ไหม”
ราเชนทร์เปลี่ยนเรื่องทำให้ลัลนาเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาจริงใจกับความรู้สึกเปิดเผยที่เจ้านายหนุ่มบอกมาทำให้ปฏิเสธไม่ลง เธอจึงยอมรับน้ำใจเขาไว้อย่างละมุนละม่อม
“ก็ได้ค่ะ”
ตอนเย็นหลังเลิกงาน ลัลนาจึงเดินทางไปโรงพยาบาลพร้อมกับราเชนทร์ เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบเดินมาเปิดประตูให้ แต่ว่าลัลนาชิงเปิดประตูลงมาก่อน เพราะไม่อยากให้เจ้านายหนุ่มทำเหมือนกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิง ทั้งที่เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดา ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเพราะไม่ได้ชอบเขา และจะไม่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอมีใจหรือเปิดโอกาสให้
“แม่ของแป้งพักห้องรวม อาจจะไม่สะดวกสำหรับคุณราเชนทร์ตอนที่เข้าไปเยี่ยมนะคะ”
“ผมสะดวกครับแป้ง อย่ากังวลเรื่องนี้เลย เห็นผมเป็นคนจู้จี้เรื่องหยุมหยิมพวกนี้เหรอ”
คนเป็นเจ้านายถามพร้อมกับยิ้มกว้างทำให้ลัลนายิ้มตาม และนึกได้ว่าเธอดูถูกน้ำใจเขาในเรื่องนี้
ราเชนทร์มีนิสัยเป็นกันเอง ดังนั้น เรื่องที่เธอกังวลจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา ขณะที่ลัลนายิ้มกว้างให้นั่นเอง เธอกับราเชนทร์ก็เดินมาถึงลิฟต์พอดี และที่น่าประหลาดใจคือมีใครคนหนึ่งกำลังยืนรอลิฟต์ แล้วเขาก็หันมามองทางเธอกับราเชนทร์ด้วยสายตานิ่งงัน
คงเพราะสายตาของเธอที่มองคนคนนั้นอย่างนิ่งค้างราวกับถูกแช่แข็งไปทั้งร่างทำให้ราเชนทร์หันไปมองตามแล้วเอ่ยขึ้น
“อ้าว พี่วิน”
ศราวินที่มองสาวน้อยข้างกายของชายหนุ่มอยู่รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แม้ในใจจะมีคำถามมากมายที่อยากรู้คำตอบ หากแต่เขายังไม่เอ่ยออกไปในตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มราวกับไม่ได้มีอะไรมาสะกิดใจหรือกวนใจเลย
“เชนมาทำอะไรที่นี่”
ราเชนทร์หันไปมองสาวน้อยข้างกาย แล้วตอบ “ผมมาเป็นเพื่อนแป้ง มาเยี่ยมคุณแม่ของแป้งครับ”
เมื่อเห็นสีหน้านิ่งๆ ของญาติผู้พี่ที่มองสาวน้อยข้างกาย ราเชนทร์จึงรีบอธิบายต่อ
“แป้งเป็นพนักงานที่บริษัทของผมครับ แป้งรู้จักพี่วินไว้สิ เป็นญาติผู้พี่ของผมเอง พี่ศราวิน”
ลัลนาปั้นหน้ายาก วางหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำหน้าแบบไหนดี ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เธอคิดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ตามน้ำไปก่อน เพราะไม่มีเวลาอธิบายและคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายด้วย มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีที่จะบอกให้ราเชนทร์รู้ว่าเคยนอนกับญาติของเขามาก่อน
หญิงสาวไม่ได้อายแต่ว่าก็ไม่จำเป็นต้องเล่า ส่วนผู้ชายที่เธอแคร์สายตาเขา ก็คงไม่ได้อยากรู้ว่าเธอกับราเชนทร์เป็นอะไรกัน จึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องอธิบายอีกเช่นกัน
“สวัสดีค่ะคุณศราวิน”
“สวัสดีครับ”
ศราวินตอบกลับ ไม่ได้ยกมือรับไหว้ พลางจ้องหน้าสาวน้อยตรงหน้าที่ไม่ได้เจอกันราวๆ หนึ่งอาทิตย์ได้ เมื่อมองพิจารณาดูก็เห็นแววตาหม่นๆ ของเธอ แต่นั่นก็ไม่สามารถทำลายความสวยหวานของลัลนาได้เลย เธอยังดูน่าปรารถนาไปทั้งตัวเหมือนเดิม แค่คิด เขาก็รู้สึกว่าบางส่วนในร่างกายเริ่มปวดตุบขึ้นมา
“พี่วินมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“พี่มาเยี่ยมคุณป้าพริ้มเพรา” ศราวินบอก “ลิฟต์มาแล้ว จะเข้าไปพร้อมกันไหม”
“ครับ” ราเชนทร์ตอบแล้วหันไปจูงมือของลัลนาเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน
ตอนที่เขาจับมือเธอนั้น ลัลนาไม่ทันตั้งตัวจึงถูกกุมมือไว้แล้วเดินเข้าไปพร้อมกัน หญิงสาวพยายามดึงมือกลับอย่างระมัดระวังเพราะรู้สึกว่าไม่สบายใจ ราเชนทร์รับรู้ได้ว่ามือบางของสาวน้อยพยายามกระตุกกลับจึงปล่อย แล้วหันไปยิ้มให้แทน
“พี่วินครับ คุณป้าพริ้มเพราป่วยเป็นอะไรเหรอครับ”
ศราวินดึงสายตากลับมาจากมือคู่นั้นแล้วยิ้มตอบ
“คุณป้าท่านมาผ่าตัดข้อหัวเข่า”
เสียงลิฟต์ดังขึ้นพอดีจึงตัดบทการสนทนาลงแค่นั้น ราเชนทร์จึงหันไปเอ่ยอีกครั้ง
“พี่วิน ไว้ผมจะโทร.หานะครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อน”
“อืม” ศราวินรับคำ เลื่อนสายตาไปที่สาวน้อยข้างกายของราเชนทร์ ลัลนาไม่ได้มองตอบ แต่หลุบตาลงต่ำไม่สบตาด้วย ทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ตามธรรมดาแล้ว ชายหนุ่มก็อยากให้เป็นแบบนี้ ระหว่างเธอกับเขาแค่สนุกกันชั่วคืน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่ทำไมเขากลับรู้สึกไม่ชอบใจและหงุดหงิดแบบนี้ก็ไม่รู้
“แป้ง ไปกันเถอะ”
“ค่ะ” ลัลนาตอบเขาแล้วเดินไปพร้อมกับราเชนทร์
ตอนที่ก้าวไปได้สองก้าว ราเชนทร์ก็เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีราวกับชวนคุย “บังเอิญจริงๆ ที่ได้มาเจอพี่วินที่นี่ ปกติพี่วินงานยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลา ถ้าไม่ได้มากับแป้ง ผมคงนัดไปดื่มต่อกับพี่วินแล้ว”
“คุณราเชนทร์จะไปกับคุณศราวินก็ได้นะคะ”
“ไม่ได้หรอก ผมมากับแป้งแล้ว อยากมาเยี่ยมคุณแม่ของแป้งมากกว่าอีกอย่างนะ พี่วินคงไม่ว่างคุยกับผมหรอก คงเจอกับแฟนเขาด้วยตอนไปเยี่ยมคุณป้าพริ้มเพรา”
ลัลนาเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ เธอเลิกคิ้วมองเขา “คุณศราวินมีแฟนแล้วเหรอคะ”
“ใช่ คุณป้าพริ้มเพราเป็นแม่ของแฟนพี่วิน วันนี้มาเยี่ยมท่านก็คงนัดกับแฟนไว้แล้ว”
ลัลนาฟังจบก็ยิ้มกว้าง ไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่อ คงไม่เหมาะที่จะถามอะไรอีก เธอไม่ได้เป็นอะไรกับศราวินสักหน่อย และอีกอย่างก็ไม่อยากให้ราเชนทร์สงสัยด้วย เขาจะมีแฟนหรือไม่มีแฟนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ
ลัลนาพยายามปัดความคิดเรื่องศราวินออกไป แม้ความหล่อเหลาดูดีของเขาและเรื่องคืนนั้นจะคอยทิ่มแทงใจให้คิดถึงชายหนุ่มอยู่ แต่เธอก็บอกตัวเองให้อยู่ในโลกความจริง ไม่ใช่โลกแห่งความเพ้อฝัน ศราวินไม่ได้คิดอะไรกับเธอ คืนนั้นที่ดีต่อเธอเพราะเขาใช้เงินซื้อความสุขจากการตักตวงจากเรือนร่างเธอเท่านั้น
- ผู้เขียน
