เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาแปดโมงแล้ว วันนี้ปลายฝนมีเรียนสิบโมง แต่ร่างกายของเธอยังไม่พร้อมลุกจากที่นอนตอนนี้ แต่ทว่าเธอก็ไม่อยากหยุดเรียนอีกแล้ว เธอกำลังกลายเป็นคนที่ไม่ให้ความสำคัญกับการเรียน
ในเมื่อคนอื่นไม่รัก เราก็ยังมีพ่อแม่พี่น้องหรือแม้แต่เพื่อน ทุกคนรักเธออย่างไม่มีข้อแม้ แล้วทำไมต้องเอาใจไปผูกติดไว้กับคนที่ไม่เห็นค่าเราด้วย เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็ลุกขึ้นจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำทันที
ตอนลงมาจากคอนโดเจอกับคาเทียร์ที่กำลังไปมหาลัยเหมือนกัน ช่วงนี้เราสามคนตื่นไม่ค่อยพร้อมกัน ขนาดอยู่คอนโดเดียวกันแต่ไม่เคยไปมหาลัยพร้อมกันสักที
“ตื่นเช้าจังเลยเพื่อนกู”คาเทียร์ส่งยิ้มหวานมีเสน่ห์ ที่เธอกับมิลลิเรียกว่ารอยยิ้มเรียกแขก
“ไปพร้อมกูไหม?”เธอพยักหน้าทันที อย่างน้อยวันนี้ก็มีคนขับรถให้นั่ง
“ตามึงบวมมากเลย”ขณะที่รถติดไฟแดง คาเทียร์ก็พูดขึ้นพร้อมหันหน้ามาสบตากับเธอ“มึงร้องไห้เหรอ”
มาถึงขนาดนี้เธ
