ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ตรงนี้ ปลายฝนรู้สึกเหมือนมีคนมองเธออยู่ตลอดเวลา เธออยากจะให้เวลาเดินผ่านไปเร็ว ๆ จนเข้าเรียนเสียที เพราะรู้ว่าคนที่มองเธออยู่คือคนที่ส่งข้อความหาเธออยู่ตอนนี้
“มึงกับปลายฝนนี่ยังไงกันว่ะ”
ปอร์เช่สังเกตุอาการของเพื่อนมาสักพักแล้ว ตั้งแต่เดินมาตรงนี้ ธามก็อ้อมเดินไปผ่านตรงที่ปลายฝนนั่งอยู่ แถมยังเอาแต่มองไปทางนั้นตลอดเวลา ในมือก็กดโทรศัพท์และถ้าเขาเดาไม่ผิดคือต้องส่งข้อความหาปลายฝนแน่นอน
“เขาบอกกูว่าพี่เขาสงสัย ช่วงนี้เลยไม่ค่อยได้เจอกัน”
“เหรอ”ปอร์เช่เลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อ“แต่ทำไมกูดูเหมือนมึงโดนเทเลยว่ะ”
“เทพ่อง!!! มึงสิ”ถึงจะด่าเพื่อนออกไปแบบนั้น แต่เขาก็อดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอดูเหมือนไม่สนใจเขาเลย ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเล่นโทรศัพท์อยู่แท้ ๆ แต่ทำไมถึงไม่อ่านข้อความของเขา และไม่ใช่ว่าไม่อ่านข้อความล่าสุดที่เขาส่ง แต่เธอไม่อ่านข้อความของเขาตั้งแต่สองวันที่แล้วเลยต่างหาก
