ตำหนักบูรพา
องค์รัชทายาทชิงโยวเหยียนวางหนังสือราชการลงแล้วพูดขึ้น “หลังจากแม่ทัพซางเหยียนเกอกำราบพวกมันไปเมื่อห้าปีที่แล้วตอนนี้พวกมันกลับเริ่มกำแหงขึ้นเรื่อย ๆ”
“ฮ่องเต้จะให้พระองค์ออกนำทัพหรือพะยะค่ะ”
ชิงโยวเหยียนส่ายศีรษะเบา ๆ “พระองค์ไม่อนุญาตให้ข้าไป ร่างกายข้าไม่เหมาะที่จะไปชายแดนใต้”
เสิ่นเยี่ยหงหลุบตาต่ำลงเอ่ย
“เพราะข้าไร้ความสามารถ ไม่สามารถหาสมุนไพรมาได้”
“อย่าตำหนิตนเอง อาจจะเป็นเพราะโชคชะตา”
แววตาของชิงโยวเหยียนทอประกายอบอุ่น พลางนึกถึง กัวเล่อเยี่ยน เพราะอาการป่วยของเขาจึงได้ชักนำให้พวกเขาได้เจอกัน พิษในกายก็นับว่าเป็นเรื่องดี
เสิ่นเยี่ยหงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกคล้อยตาม โชคชะตา เหมือนดั่งที่เขาได้เจอกับกู้เฉียวจิง
“อาจจะมีราชโองการด่วน เจ้าก็เตรียมตัวไว้บ้าง”
พอได้ยินคำนั้น เสิ่นเยี่ยหงก็เหยียดหลังตรงขึ้นความฮึกเหิมในแววตาลุกโชนขึ้นมา เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
“พ
