เกาเหยาชุนไปถึงจวนอันกว๋อกง ก็รีบไปหามารดาร้องห่มร้องไห้ต้องการให้คนในตระกูลไปเรียกร้องความยุติธรรมให้ มารดาฟังด้วยใจที่หนักอึ้งกล่าว
“ชุนเอ๋อร์ก่อนที่จะแต่งออกไป แม่เตือนเจ้าหลายครั้งแล้ว” สีหน้าของบุตรสาวตึงขึ้น
“ท่านแม่หากท่านไม่ช่วยข้า ท่านก็ไม่ควรซ้ำเติม ข้าไม่ใช่บุตรสาวท่านหรือไร”
เกาฮูหยินถอนใจกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนพลางตักเตือน “ตอนนี้เจ้ามิใช่คนของตระกูลเกาแล้ว เจ้าคือฮูหยินน้อยตระกูลเสิ่น ชุนเอ๋อร์มันไม่ถูกต้องหากเจ้าจะร้องไห้กลับตระกูลเดิมเช่นนี้”
เกาเหยาชุนลุกขึ้น “ท่านแม่ในเมื่อท่านไม่ช่วยข้าจัดการ ข้าจะไปขอความเมตตาท่านป้าฮองเฮา พระองค์เป็นคนสนับสนุนให้ข้าแต่งเข้าไป พระองค์จะต้องช่วยข้าจัดการนังคนชั้นต่ำนั้น”
เกาฮูหยินได้ยินเช่นนั้นกายก็ไร้เรี่ยวแรง เดิมนางก็ไม่อยากให้บุตรสาวตบแต่งด้วยเหตุผลกลการเมือง ทว่าเหมือนบุตรสาวไม่เข้าใจ
จากนั้นบุตรสาวก็ออกออกไปด้วยสีหน้าไม่พ
