PART 1 ไอริน
962 คำ
ภายในห้องครัวขนาดใหญ่มีแม่บ้านหลายสิบคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเช่นทุกวัน แต่จะมีหญิงสาวอยู่หนึ่งคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าคนอื่น ถึงจะมีงานล้นมือ แต่พวกพี่ๆป้าๆก็ยังเรียกใช้เธอไม่หยุด
“รินหยิบจานให้พี่หน่อยจ้ะ”
“รินหั่นผักให้ป้าด้วยนะ”
“รินอย่าลืมล้างผักที่วางอยู่ตรงนั้นนะ”
“รินช่วยหยิบเนื้อในตู้เย็นให้พี่หน่อยจ้ะ”
เสียงพี่ๆ แม่บ้านเรียกใช้ไอรินสาวสวยอายุน้อยที่สุดแทบจะตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นงานเล็ก งานใหญ่ งานทั่วไปหรืองานเร่งรีบ พวกเขาก็เรียกใช้ไอรินจนติดเป็นนิสัย โดยที่สาวน้อยไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง ถึงจะเหนื่อยหรือถูกทุกคนเรียกใช้แค่ไหนเธอก็ต้องสู้และอดทนกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวให้ได้ เพราะอนาคตที่ดีและเจ้าของบ้านหลังนี้มีบุญคุณกับเธอมาก
ไอริน หญิงสาวผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ติดไปทางน่ารักมากกว่าคำว่าสวย เพราะดวงตาของเธอนั้นกลมโต ปากนิดจมูกหน่อยเข้ากันสุดๆ อีกทั้งการแต่งตัวก็เรียบร้อยกว่าเพื่อนๆ ในกลุ่ม
ไอรินเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เธอยังเด็ก หญิงสาวอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงมาเกือบสิบห้าปี พอเธอขึ้นมัธยมปลายแม่เลี้ยงก็พาเธอมาฝากป้าอิ่มที่อยู่ข้างบ้านหางานให้ทำ โชคดีที่ป้าอิ่มเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของเศรษฐีในเมืองกรุง เลยฝากฝังไอรินให้เข้าทำงานได้
คุณหญิงของบ้านที่มีลูกสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับไอรินก็นึกสงสารเลยส่งเสียให้ไอรินได้เรียนหนังสือ ไอรินไม่ใช่คนหัวดีอะไรมีเพียงความขยันจึงพอจะทำให้เรียนรู้ไปกับเพื่อนๆ ได้ ถึงผลการเรียนจะไม่ดีเหมือนเพื่อนๆ ในกลุ่ม สิ่งที่ได้รับจากคุณหญิงก็ถือว่าเป็นบุญของไอรินมากแล้ว
หลังจากที่ทำงานในครัวเสร็จ ไอรินก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปทำงานที่ร้านอาหารเหมือนกับทุกวัน ใช่ค่ะ! รายได้ที่บ้านนาเดียมันไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายที่มากมายของไอริน จนต้องออกไปทำงานพิเศษ
“จะไปทำงานแล้วเหรอ”
เสียงของนาเดียหญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยวลูกสาวคนเล็กของบ้าน นาเดียกับไอรินเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มอปลาย ทั้งสองเรียนมาด้วยกัน โตมาด้วยกัน ที่ผ่านมานาเดียไม่เคยคิดว่าไอรินเป็นคนรับใช้เลย เธอมองว่าไอรินคือเพื่อนรักมาตลอด
“ใช่ เดียมีอะไรเหรอ”
“ไม่เอาอะ ไม่ให้ไป ไปช่วยฉันเลือกชุดที่จะใส่ไปเที่ยวคืนนี้ดีกว่า”
นาเดียเดินเข้าไปกอดแขนเพื่อนรักอย่างออดอ้อน ถึงลุคของนาเดียจะดูเป็นคนที่มีความมั่นใจสูง แต่คนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่านิสัยของนาเดียนั้นต่างจากลุคสาวมั่นโดยสิ้นเชิง
“คือ… รินไม่อยากเสียงาน”
ใบหน้าของไอรินแสดงออกถึงความหนักใจเป็นอย่างมาก เธอกลัวว่านาเดียจะโกรธ และกลัวเสียงานในเวลาเดียวกัน
“ไม่เสียงานหรอกน่า แล้วฉันก็โทรไปลางานให้เธอแล้ว”
“แต่ว่า…” ไอรินยังคงอ้ำอึ้งอีกเพราะกลัวว่าคนที่ร้านจะมองว่าเธอเป็นเด็กเส้น แค่คุณหญิงฝากงานให้คนอื่ินๆ ก็มองเธอไม่ดีแล้ว
“ไม่ต้องแต่เลย เดี๋ยวฉันจ่ายค่าจ้างให้ บอกแม่ให้แล้วว่าจะให้เธอไปขับรถให้”
นาเดียยังพยายามหาข้ออ้าง ส่วนคนขี้เกรงใจเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาอย่างขัดไม่ได้
“ก็ได้ ไปด้วยก็ได้”
..
เวลา 21:30 น.
ไอรินในชุดแบรนด์เนมที่ไม่ใช่ของตัวเองเดินตามนาเดียเข้ามาในงานเลี้ยงวันเกิด (อยากเมา) ของลูกคนรวยด้วยท่าทางวิตกกังวล คิ้วสวยขมวดเป็นปมตลอดเวลาราวกับมีเรื่องทุกข์ใจ
ปาร์ตี้ครั้งนี้จัดที่บ้านหลังใหญ่ที่พึ่งซื้อใหม่ของไทเกอร์ หนุ่มแบดบอยสุดหล่อที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อทุกที่ทุกเวลาโดยเฉพาะสาวๆ สวยๆ ถ้ามีความบริสุทธิ์เพิ่มมาด้วยยิ่งชอบมาก พร้อมเปย์ให้แบบไม่อั้น
“ว๊าว! แต่งตัวแบบนี้โคตรน่ากินเลยว่ะ”
นั่นคือคำทักทายของเจ้าของบ้านที่มาพร้อมแก้วเหล้าในมือ สายตาร้ายกาจมองเพื่อนรักทั้งสองคนด้วยสายตาหื่น
“มึงนี่หื่นได้แม้กระทั่งกับเพื่อนนะ”
นาเดียเอ็ดเพื่อนชายคนสนิทก่อนจะเดินตรงไปยังกลุ่มของตัวเอง ส่วนไอรินที่กำลังจะก้าวตามนาเดียไปก็โดนมือหนาคว้าแขนเอาไว้แล้วยังออกแรงกระชากดึงร่างของเธอเข้าไปแนบชิด
กลิ่นหอมจากคนในอ้อมแขนทำให้เสือร้ายยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก้มลงไปแนบชิดข้างใบหูด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก
“พร้อมโอนนะ บอกมาคำเดียวว่า…”
“ไม่”
ไอรินตอบออกไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ เพราะเธอรู้ดีว่าไทเกอร์จะพูดอะไร และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่เขายื่นข้อเสนอหื่นๆ ให้เธอ
“ขอตัวนะ”
ไอรินแกะมือปลาหมึกออกจากตัวแล้วรีบเดินไปตามนาเดียไปพร้อมหัวใจที่เต้นระรัว
“โดนมันแกล้งอะไรอีกล่ะสิ” นาเดียเอ่ยถามอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทางของไอริน
“ปะ เปล่า”
คำตอบของไอรินทำเอาเพื่อนๆ ในกลุ่มถึงกับส่ายหน้า เพราะพวกเขารู้จักนิสัยเพื่อนดี ทั้งคนขี้แกล้ง และคนที่โดนแกล้ง
- ผู้เขียน
