ตอนที่ 57 เถาวัลย์เลือดกับเด็กชายปริศนา [1]
สิ้นสุดคำพูดและรอยยิ้มที่มีความหวังของเด็กคนนี้ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เถาวัลย์เลือดนั้นได้กลืนกินร่างเล็กของเขาจนหมดสิ้น หลี่เฟยหลงลุกขึ้นยืนด้วยความรู้สึกปวดหน่วงในใจ ขาทั้งสองข้างแข็งทื่อราวกับรูปปั้นเมื่อนึกทบทวนคำพูดส่งท้ายที่ยังก้องในหู
‘พั่ง.. พั่ง’ คำนี้มีเพียงแค่น้องชายของเธอเท่านั้นที่เรียกเวลาที่เธออยู่ที่บ้าน เฟยหลงกวาดสายตาที่แข็งทื่อตกใจอย่างคนที่ไม่สามารถคุมสติและอารมณ์ของตัวเองได้มองไปที่พื้น เดิมก่อนหน้านี้มีร่างกายของน้องชายของเธอนอนอยู่ ความรู้สึกอัดอั้น เสียใจ ที่ไม่สามารถช่วยน้องของเธอไว้ได้ ความรู้สึกผิดหวังทำให้เธอนั้นเริ่มจมดิ่งสู่ความมืดในใจ ความรู้สึกผิดที่แม้แต่ร่างกายของน้องเธอยังไม่สามารถรักษาไว้
“อาเพ่ย..” เฟยหลงหันมองทั้งสองด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาเม็ดโตที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ก่อนที่เธอนั้นจะเบือนใบหน้าให้หันกล
