เชลยรักนายหัวเจตน์

มารยาร้อยเล่มเกวียน

โครม!

เสียงกระแทกประตูเข้ามาอย่างไม่เบานัก ทำให้บัวบุษบาที่กำลังหลับอยู่ ตกใจจนแทบสิ้นสติ เธอลืมตาตื่นขึ้นมาทันที

ภาพที่เธอเห็นเบื้องหน้าคือ สาวสวยที่แต่งหน้าจัดจ้าน ริมฝีปากแดงจัด อยู่ในชุดเสื้อยืดและผ้าถุงลายดอก ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ ในมือของเธอมีถาดสำหรับใส่อาหาร

"นายหัวให้เอาข้าวมาให้" น้ำเสียงของผู้มาใหม่บอกถึงความไม่ชอบเธออย่างรู้สึกได้

"ขอบคุณนะ"

เมื่อวางถาดอาหารอย่างไม่เบามืนัก ก่อนจะสะบัดสีหน้าหนี้เพื่อจะออกด้านนอกทันที แต่บัวบุษบาเรียกเธอเพื่อรั้งไว้เสียก่อน

"ฉันชื่อ บัว. เธอชื่ออะไร"

คนงานของนายหัวเจตน์หันมามองหญิงสาวก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแดกดัน

"ดาหลา"

"เอ่อ ดาหลาจ๊ะ พอดีฉันอยากเข้าห้องน้ำมากเลย แถวนี้พอจะมีห้องน้ำบ้างมั้ย"

"โอ้ย!! อยู่ในป่าในเขาแบบนี้ มันมีที่ไหนกันล่ะ ถ้าปวดหนักปวดเบา เขาก็วิ่งเข้าป่ากันทั้งนั้นแหละ"

"งั้นดาหลาพาฉันไปหน่อยได้มั้ยจ๊ะ" บัวบุษบาขอร้องพร้อมเอามือจับท้องเพื่อบอกว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว

"ไม่ได้ นายสั่งห้ามว่าไม่ให้เธอออกไปไหนเด็ดขาด เชอะ! ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา" ประโยคสุดท้ายอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนม เพราะผู้หญิงคนนี้สวยเกินไป เธอกลัวว่านายหัวเจตน์ที่เธอแอบหมายปอง จะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ที่เขาจับตัวมา

"ฉันไม่หนีหรอก ดาหลาไม่ต้องกลัว ฉันอยากเข้าห้องน้ำจริง ขอร้องเถอะนะ ได้โปรด"

เธอทำท่าจะยกมือไหว้ ทำให้ดาหลาใจอ่อน สุดท้ายก็ยอมที่จะพาเชลยสาวไปทำธุระด้านนอก

"จะพาไปไหน นายบอกว่าห้ามให้เธอออกไปข้างนอกเด็ดขาด" ผู้ชายที่เฝ้าอยู่หน้าประตูหน้าตาโหมเหี้ยมเอ่ยเสียงกร้าวถามดาหลา ความน่ากลัวของพวกเขา ทำเอาบัวบุษบาต้องแอบหลังดาหลา

"มันอยากเข้าห้องน้ำ หรือจะให้มันปล่อยในห้อง"

ดาหลาตะคอกกลับไปบ้าง ไอ้พวกคนงานนี้ มันไม่ให้เกียรติเธอเลย ไม่รู้รึไงว่าเธอเคยเป็นคนโปรดของนายหัวเจตย์มาก่อน จนกระทั่งเธอแอบนินกับคุณจักร น้องคนละแม่ของนายหัวเจตน์ นั่นแหละ เขาก็ไม่เคยมานอนกับเธออีกเลย

"ไปก็ไป แต่เฝ้าให้ดีด้วย ถ้ามันหายไป นายหัวเอาพวกเราทุกคนตายแน่"

"ชิ!.. มันสำคัญอะไรนักหนา มันจะไปไหนในได้ มีแต่ป่ามีแต่เขา คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดจะหนี"

พูดจบก็หันมากระชากแขนของบัวบุษบาให้เดินตามตัวเองมา หญิงสาวได้แต่ทำตัวลีบแบน ทั้งตัวตอนนี้เธอมีชั้นใน แพนตี้และเสื้อของนายหัวหนุ่มเท่านั้น

สายตาและท่าทีของลูกน้องเขา ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ จนมือเย็นเฉียบเพราะจำคำขู่ของเขาได้ดี

ดาหลาพาเธอเดินมาไกลจากที่พักพอสมควร มันมีน้ำตกเล็กๆที่น้ำใสสะอาดน่าเล่นเหลือเกิน

หลังจากทำธุระเสร็จแล้ว บัวบุษบาขออาบน้ำล้างตัวด้วย ดาหลาก็พยักหน้ารับอย่างรำคาญ อดค่อนแคะในใจไม่ได้ ว่าเรื่องมาก ทำตัวสะอาดสะอ้าน ตื่นมาต้องล้างหน้าล้างตา

"หู้ยยยย. เห็ดปลวกนี้นา ทำไมขึ้นเยอะอย่างนี้ ดอกงามๆทั้งนั้นเลย โชคดีแล้วเรา"

ตาของดาหลาลุกวาว เมื่อเห็นเห็ดสีขาวน่ากิน กำลังเบ่งบานอยู่เต็มพื้นที่ที่เธอนั่งอยู่ ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ เห็ดนี้นายหัวเจตน์ชอบกินมากทุกเมนู โดยเฉพาะแกงเลียงกะปิกินกับน้ำพริกแซ่บๆที่เธอจะตั้งใจตำสุดฝีมือ ถ้าเธอเก็บไปทำกับข้าวให้นายหัวเย็นนี้ บางทีนายหัวอาจจะอารมณ์ดี ใจอ่อนกลับมานอนกับเธออีกก็เป็นไปได้

แต่ก่อนจะลงมือเก็บไม่วายมองเชลยสาวอย่างระแวง แต่เห็นว่าบัวบุษบากำลังล้างตัวล้างหน้าอย่างสบายใจ ไม่มีท่าทีที่จะหนีไปไหน นั่นก็ทำให้เธอเบาใจ ก้มหน้าลงมือถอนเห็ดอย่างเพลิดเพลิน

เมื่อเก็บเห็ดได้จำนวนมากพอที่จะทำมื้ออาหาร ดาหลาก็เงยหน้ามา รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าทันที เพราะตอนนี้จุดที่บัวบุษบาเคยเล่นน้ำอยู่ กลับไม่มีหญิงสาวเสียแล้ว

ขาสองข้างของดาหลาอ่อนแรง เธอตาย เธอต้องตายแน่ๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นหนีไปได้ สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของเชลยสาว

สองเท้าของดาหลาค่อยๆก้าวยาวๆกลับไปที่กระท่อม

ท่าทีกระหืดกระหอบและไร้วี่แววบัวบุษบาทำให้คนงานของนายหัวเจตน์ถึงกับหน้าซีดเผือด

"ช่วยด้วย. มันหนีไปแล้ว อีผู้หญิงคนนั้นมันหนีไปแล้ว"

"เวรแล้วมั้ยอีดาหลา กูบอกแล้วให้มึงดูดีๆ ถ้าเธ หนีรอดไปได้ พวกเราทั้งหมดได้กลายเป็นผีเฝ้าป่ายางเหมือนกับไอ้พวกหัวขโมยสามตัวนั้นแน่"

แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันตามหา รถกระบะโหร์วิลสี่ประตูก็ขับมาในกระท่อมด้วยความเร็วสูงทันที

ร่างสูงกระโดดลงมาจากรถ หน้าของคนงานที่ซีดอยู่แล้ว ยิ่งซีดไปใหญ่

"เกิดอะไรขึ้น" เสียงเรียบเย็นของนายหัว. เจตน์ทำเอาทุกคนขนหัวลุกตามๆกันโดยอัตโนมัติ โดยเฉพาะดาหลา

"นายหัวขาาา. ฮือออ อีผู้หญิงคนนั้น มันหลอกดาหลาว่าอยากเข้าห้องน้ำ ดาหลาเลยพาไป ก่อนที่มันจะทำร้ายดาหลาแล้วหนีไปได้ค่ะ" ดาหลาชิงร้องไห้ กอดขาเขาแล้วโยนความผิดว่าเธอโดนทำร้าย เธอเลยต้องปล่อยให้บัวบุษบาหนีไปได้

"แน่ใจเหรอ ว่าโดนตบ ไม่ใช่มัวแต่เก็บเห็ดอยู่"

นายหัวเจตน์สะบัดขาออกจากการเกาะกุมของดาหลา ก่อนจะเหลือบมองเห็ดในผ้าถุงของคนตัวเล็ก นั่นทำให้ดาหลาเงียบปากทันที

"กูบอกแล้วใช่มั้ย ให้เฝ้าอย่าให้คลาดสายตา แต่พวกมึงก็ทำงานพลาด แค่ผู้หญิงคนเดียวยังปล่อยให้หนีไปได้"

"ไปตามกลับมาให้ได้ ไม่งั้นกูจะจัดการพวกมึงทุกตัว ไม่เว้นใครทั้งนั้น"

นายหัวเจตน์ตวาดอย่างหัวเสีย ตอนนี้ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความโกรธ ลูกน้องรับคำด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะรีบกระจายตัวกันไปหาตัวหญิงสาว เชื่อแล้วว่าบัวบุษบาฤทธิ์มากเสียจริงๆ เขาจะประมาทผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ถ้าจับกลับมาได้ รอบนี้เขาจะเอาโซ่ล่ามขาเสียให้เข็ด